Η Ορθοδοξία στην Αμερική - Greek Flowers of Orthodoxy 9: Η Ορθοδοξία στην Αμερική

Η Ορθοδοξία στην Αμερική

Greek Flowers of Orthodoxy 2

ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK - නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව – СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ – GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG – EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH – ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://orthodoxsmile.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!

♫•(¯`v´¯) ¸.•*¨*

◦.(¯`:☼:´¯)

..✿.(.^.)•.¸¸.•`•.¸¸✿

✩¸ ¸.•¨

π. Ἰωσήφ: «Στίς 20 Μαρτίου 2018 μέ πῆρε ἀπό Ἑλλάδα ἔνας ἄγνωστος νεαρός, νιόπαντρος καί μοῦ λέει:

—Εἶμαι Ἀθήνα γιά δουλειές πάτερ, μένω Κρήτη, καί τό βράδυ ποῦ ξάπλωσα νά κοιμηθῶ ἔβαλα στό YouTube νά ἀκούσω μιά ὁμιλία τοῦ Γέροντα Εφραίμ τῆς Arizona καί ἀποκοιμήθηκα.

Τόν βλέπω στόν ὕπνο καί μοῦ λέει:

—Τό παιδί νά προσέξης.

Ξύπνησα μέ δέος καί προβληματισμό γιά ποιό παιδί...

Σκέφτηκα ὅτι ἡ γυναῖκα μου θά εἶναι ἔγκυος καί μοῦ τό ἔκρυψε καί ἴσως θέλει νά κάνη ἔκτρωσι καί μέ εἰδοποίησε ὁ Γέροντας.

Πρωΐ πρωΐ τῆς τηλεφωνῶ καί τή ρώτησα ἄν εἶναι ἔγκυος καί τό παραδέχθηκε...

Καί ζητοῦσε συγγνώμη ποῦ τό ἔκρυψε γιατί εἶχε σκοπό μόλις ἔφευγα ἀπό Κρήτη νά ἔκανε ἔκτρωσι γιά νά μή μεγαλώνη παιδί τόσο νέα.

Τῆς εἶπα:

—Σέ παίρνω γιατί μοῦ τό εἶπε ὁ Γέροντας Ἐφραίμ τό βράδυ στόν ὕπνο μου...

—Ναί, λέει, σήμερα στίς 7 εἶχα ραντεβού μέ τό γιατρό. Τώρα ὅμως δέν πρόκειται νά τό κάνω...

Πῆρε ὁ καημένος καί ἔκλαιγε μέ εὐχαριστίες πρός τό Θεό ποῦ ἔστειλε τό Γέροντα καί γλύτωσε τό μωρό τους...

Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ...».

https://amfoterodexios.blogspot.com/2024/10/o-o.html

INS.

ΠΡΟΣΟΧΗ στην ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ και ΣΑΤΑΝΙΚΗ γιορτή Halloween (Χάλοουίν).

(Στην φωτογραφία: «Wicker Man» - σκιάχτρο - φτιαγμένο από ανθρώπινα σώματα που θυσίαζαν τα αρχαία χρόνια στην παγανιστική γιορτή Samhaim πρόδρομο του σημερινού Halloween)

Γιορτάζεται πάντα τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου, κατά την οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται κατά κανόνα σε κάτι «τρομαχτικό» και επισκέπτονται σπίτια μαζεύοντας πολλά γλυκά, ενέργεια γνωστή ως «trick or treat» («φάρσα ή κέρασμα»). Η γιορτή αυτή συγχέεται με τις Ελληνικές Απόκριες (άλλη παγανιστική εορτή, δεν είναι τυχαίο που την Κυριακή της Απόκρεω η Εκκλησία μας μιλάει για την Δευτέρα και φοβερά Παρουσία του Κυρίου μας), όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Χάλοουιν έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά.

Τα τελευταία χρόνια, δεν γίνεται να περάσει ο Οκτώβριος χωρίς ένα τουλάχιστον πάρτυ με μάγισσες... Δεν νοείται σπίτι της ανώτερης τάξης που να μην στολίσει μια κολοκύθα - φαναράκι. Όσο πιο μεγάλη η κολοκύθα τόσο πιο δυνατά φωνάζει: «Trick or Treat»; Επόμενο είναι: όσο πιο κούφια, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει...

Από πού κι ως πού όμως μια κολοκύθα να γίνει σύμβολο αυτής της Αμερικάνικης γιορτής; Και τι στην ευχή γιορτάζει κανείς στο Halloween;

Η λέξη Halloween (ή για να ακριβολογούμε: Hallowe’en) προέρχεται από την παλιά αγγλική λέξη «Hallow» που σημαίνει: Άγιος. Αρχικά ήταν: All Hallow Even και στην πορεία, συντομεύθηκε σε Halloween. Πολύ απλά, ήταν η παραμονή της γιορτής των Αγίων Πάντων.

Το σύμβολο της γιορτής είναι αναμφίβολα η κούφια κολοκύθα η οποία σκαλίζεται έτσι ώστε να παίρνει ανθρώπινη μορφή ενώ μέσα στην κολοκύθα υπάρχει ένα αναμμένο κερί. Συνδέεται κάπως η γιορτή των Αγίων Πάντων με την κούφια κολοκύθα; Εκ πρώτης όψεως, όχι. Υποτίθεται ότι η κολοκύθα συνδέεται με ένα μπαγαπόντη, τσαρλατάνο: τον Τζακ.

Jack-o-lantern - Ο θρύλος του κατεργάρη Τζακ...

Ο Τζακ δεν ήταν παρά ένας απατεωνίσκος που είχε κολλήσει δήθεν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Οι κούφιες κολοκύθες - φαναράκια ήταν για να φωτίζουν τη χαμένη ψυχή του. Πώς τα κατάφερε έτσι; Ένας ιρλανδικός θρύλος λέει ότι ο Τζακ κατάφερε να ξεγελάσει τον Διάβολο: Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, ο Τζακ είχε καλέσει το διάβολο να πιούν ένα ποτό μαζί. Όμως ο Τζακ δεν ήθελε να πληρώσει για το ποτό του και έτσι έπεισε το διάβολο να μεταμορφωθεί σε ένα νόμισμα, ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν για τα ποτά τους. Μεταμορφώθηκε λοιπόν ο διάβολος σε νόμισμα, αλλά ο Τζακ αντί να πληρώσει τον έβαλε στην τσέπη του, δίπλα σε ένα σταυρό και έτσι ο διάβολος δεν μπορούσε να πάρει την κανονική του μορφή. Ύστερα από πολλά παρακάλια όμως, ο Τζακ αποφάσισε να τον ελευθερώσει, αρκεί να του έδινε την υπόσχεση ότι ο διάβολος δεν επρόκειτο να τον ενοχλήσει για ένα χρόνο και ούτε θα διεκδικούσε την ψυχή του όταν πέθαινε.

Έτσι πέρασε ο χρόνος και ο διάβολος ξαναεμφανίστητε την ώρα που ο Τζακ προσπαθούσε να κόψει ένα φρούτο από κάποιο δέντρο. Ζήτησε λοιπόν από το διάβολο να ανέβει στο δέντρο και να του κόψει ένα φρούτο. Ο διάβολος ανέβηκε και ο Τζακ γρήγορα γρήγορα σκάλισε ένα σταυρό στον κορμό του δέντρου. Έτσι ο διάβολος ήταν παγιδευμένος, δεν μπορούσε να κατέβει. Γι' αυτό παρακάλεσε τον Τζακ να τον ελευθερώσει και του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον ενοχλήσει για δέκα ολόκληρα χρόνια. Τότε ο Τζακ τον ελευθέρωσε.

Πέρασαν αρκετά χρόνια και ο Τζακ πέθανε. Πήγε στον παράδεισο, αλλά ο Θεός δεν τον δέχτηκε, καθώς ο Τζακ ήταν έναν άνθρωπος μίζερος και κακός. Έτσι τον έστειλε στην κόλαση. Όμως ούτε ο διάβολος τον ήθελε και του θύμισε την υπόσχεση που του είχε δώσει παλιότερα. Είπε λοιπόν στον Τζακ να φύγει. Όμως ο Τζακ τον ρωτάει: «Πως θα φύγω; Έξω έχει σκοτεινιά». Και ο διάβολος πήρε ένα αναμμένο κάρβουνο και του το έδωσε να πορευθεί μέσα στη νύχτα. Ο Τζακ έβγαλε ένα ραπάνι (που πάντα κουβαλούσε μαζί του, καθώς ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα του φαγητά), το χάραξε και έβαλε μέσα το κάρβουνο. Από τότε περιπλανιέται στον κόσμο μην μπορώντας να βρει κάποιο μέρος να αναπαύσει την ψυχή του.

Έτσι κάθε Χάλοουιν, οι Ιρλανδοί σκάλιζαν ραπάνια, πατάτες και κολοκύθες, έβαζαν μέσα ένα κερί και τα τοποθετούσαν κοντά σε παράθυρα, έτσι ώστε να κρατάνε μακριά τα κακά τα πνεύματα και κυρίως το πνεύμα του τσιγγούνη και πειραχτήρι Τζακ.

Αυτά είναι τα Φανάρια του Τζακ, αγγλιστί: Jack-o-lantern. (Εντελώς ειδωλολατρικός θρύλος με σαφείς αναφορές στην ελληνική Μυθολογια). Είναι άξιο σχολιασμού πάντως το πώς ο Διάβολος παρουσιάζεται σαν ένα ακίνδυνο, ίσως και αφελές παιχνιδιάρικο πλάσμα που μπορεί να το νικήσει ένας ανθρωπάκος σαν τον Τζακ... Θυμίζει λίγο αυτό που έχει πει ο Μπωντλέρ: «το μεγαλύτερο τέχνασμα του Διαβόλου είναι που μας έχει πείσει ότι δεν υπάρχει...»

Samhain - Η βαθιά ρίζα του Halloween…

Κάτι άλλο εκτός από παραφθαρμένους θρύλους; Πολλοί πιστεύουν ότι το Halloween προέρχεται από τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Από τη γιορτή της 13ης Μαΐου που ήταν μια νύχτα μνήμης των νεκρών αγίων η οποία σε μια προσπάθεια της δυτικής εκκλησίας να "εκχριστιανίσει" τις παγανιστικές - σατανικές γιορτές Beltane (Μπελτέιν) και Samhain (Σάμχαϊν), μετακινήθηκε την 1η Νοεμβρίου.

Φαίνεται όμως ότι οι ρίζες της κολοκύθας είναι πολύ πιο βαθιές... Ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα, οι Κέλτες της Βρετανίας και της Ιρλανδίας τηρούν την γιορτή Samhain στα τέλη Οκτωβρίου, περίοδο κατά την οποία πιστεύουν ότι οι δαίμονες και τα πνεύματα των νεκρών περιπλανιούνται στη γη. «Samhain» άλλωστε, σημαίνει «το τέλος του καλοκαιριού». Για τους Κέλτες είναι η εποχή που τραβιόταν το πέπλο που υπήρχε ανάμεσα στον ανθρώπινο και τον υπερφυσικό κόσμο και τα πνεύματα γυρνούσαν αδέσποτα στη γη. Υποτίθεται ότι τότε, οι ψυχές των νεκρών επέστρεφαν στα σπίτια τους και οι οικογένειες άφηναν έξω από το σπίτι τροφή και ποτά για να κατευνάσουν τα φαντάσματα.

Τον 1Οο μ.Χ αιώνα, οι Ρωμαίοι κατακτούν τους Κέλτες και παίρνουν προίκα τις πνευματιστικές τελετουργίες τους. Ο Ιούλιος Καίσαρας μιλά στους «Γαλατικούς Πολέμους» για τη Δρυιδική γιορτή Samhain και τους Δρυίδες οι οποίοι - ειρήσθω εν παρόδω - δεν ήταν τόσο αθώοι και καλοσυνάτοι όσο ο συμπαθέστατος Πανοραμίξ ούτε ασχολούνταν αποκλειστικά με μαγικά φίλτρα. Περιγράφει τους Δρυίδες ως μια θεοκρατία με απόλυτη εξουσία στον αγροτικό πληθυσμό τον οποίο είχαν υποδουλώσει μέσω του τρόμου. Το Samhain στην πορεία, συνδέθηκε με μαζικές ανθρωποθυσίες ανδρών, γυναικών και παιδιών που καίγονταν ζωντανοί σε τεράστια σκιάχτρα, γνωστά ως: «Wicker Man».

Τον 7ο μ.Χ. αιώνα ο Πάπας Βονιφάτιος Δ’ (τιμάται 8 Μαΐου) καθιερώνει τον ετήσιο εορτασμό της Ημέρας των Αγίων Πάντων προς τιμήν των μαρτύρων. Τον 11ο μ.Χ. αιώνα προσδιορίζεται η 2α Νοεμβρίου ως Ημέρα των Ψυχών για να τιμάται η μνήμη των νεκρών και μέσα στον Μεσαίωνα, τα αρχαία έθιμα των Κελτών προς τιμήν των δαιμόνων σφιχταγκαλιάζουν τις τελετουργίες προς τιμή των νεκρών. Με αυτά και με αυτά, φτάνουμε στον 18ο μ.Χ. αιώνα όπου εμφανίζεται για πρώτη φορά η ονομασία Halloween σε έντυπη μορφή.

Ο αμέσως επόμενος αιώνας, ο 19ος φέρνει το έθιμο στην Αμερική μαζί με κύματα μεταναστών από την Ιρλανδία που παντρεύουν τα έθιμά τους με αυτά των μεταναστών από τη Βρετανία και τη Γερμανία ακόμη και από την Αφρική. Στις ΗΠΑ το Halloween άρχισε να γιορτάζεται το 1840, όταν ιρλανδοί καθολικοί έφεραν το έθιμο στη νέα τους πατρίδα. Οι Αμερικανοί άλλο που δεν θέλουν. Δώστους μια γιορτή κι ένα σύμβολο και θα το «τερματίσουν». Η κολοκύθα εξάλλου ταιριάζει τόσο πολύ με τη αμερικανική pop κουλτούρα...

Τα υπόλοιπα είναι λίγο - πολύ γνωστά. Τον 20ο αιώνα με την υποστήριξη του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, το Halloween γίνεται πανεθνική γιορτή στις ΗΠΑ. Στον αιώνα που διανύουμε, εκτός από γιορτή είναι και μια τεράστια μπίζνα. Στολές, αξεσουάρ και κολοκύθες σε κάθε μορφή πωλούνται κατά εκατομμύρια. Ενδεικτικά: το ένα τέταρτο όλων των γλυκών που πωλούνται ετησίως στις Η.Π.Α αγοράζεται αποκλειστικά για το Halloween. Όσοι τηρούν το έθιμο σήμερα, ντύνονται φαντάσματα ή μάγισσες και ζητούν κέρασμα (treat) για να μην κάνουν σκανδαλιά (trick) απλώς διαιωνίζουν τις τελετουργίες της γιορτής Samhain. Όπως τα περισσότερα παιδάκια στις ΗΠΑ...

Πανσέληνος - κολοκύθα - μάγισσα - μαύρη γάτα... Όλα τα σύμβολα του παγανισμού μαζί!

Trick or Treat? - τι γλυκούλι δίλημμα...

Την ημέρα της γιορτής τα μικρά παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας μεταμφιεσμένα και οι ιδιοκτήτες των σπιτιών ανοίγουν τις πόρτες τους καλόκαρδα και προσφέρουν στα παιδάκια γλυκά και ζαχαρωτά αλλιώς... δέχονται να τους κάνουν οι μικροί επισκέπτες τους, ένα πείραγμα. Γι αυτό και το έθιμο λέγεται: «Trick or Treat?» δηλαδή: «πείραγμα ή καλόπιασμα;» Χαριτωμένο έθιμο ε; Γλυκούλι.

Πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη...

Μάλλον προέρχεται από το κέρασμα που άφηναν έξω από την πόρτα για τα πνεύματα. Εκτός αν... προέρχεται από κάποιο άλλο έθιμο, ακόμη πιο σκοτεινό. Ένα από τα έθιμα που τηρούσαν οι Δρυίδες για το Samhain ήταν να γυρνούν με κολοκύθες τις οποίες γέμιζαν με ανθρώπινο λίπος. Πού το έβρισκαν; Έλα ντε.

Οι Δρυίδες έφερναν καζάνια και τα άναβαν στη φωτιά για τη θυσιαστική τελετή τους. Όσο θερμαίνονταν τα καζάνια, οι Δρυίδες κτυπούσαν τις πόρτες των τοπικών αρχόντων και φώναζαν «Trick or Treat» που μπορεί να σημαίνει επίσης: «τέχνασμα ή θεραπεία»; Ο λόγος που γυρνούσαν και χτυπούσαν τις πόρτες ήταν για να δουν αν ο αφέντης του φέουδου σκόπευε να προσφέρει κάποια «θεραπεία». Η θεραπεία δεν ήταν άλλο από μια θυσία. Ανθρωποθυσία. Θα μπορούσε να ήταν ένας από τους υπηρέτες ή ακόμη και κάποιο από τα μέλη της οικογένειας που του φεξε εκείνη τη νύχτα.

Η ανταμοιβή για την «θεραπεία» θα ήταν μια κολοκύθα γεμάτη με ανθρώπινο λίπος και θα την άναβαν, έτσι ώστε ο καθένας μέσα στο σπίτι να ήταν προστατευμένος από τους δαίμονες που κλήθηκαν στο Samhain.

Οι Δρυίδες τρομοκρατούσαν τους κατοίκους ότι αν δεν έδιναν προσφορά - θεραπεία - καλόπιασμα, δηλαδή όλα αυτά που σημαίνει η λέξη: treat, τότε... την είχαν βαμμένη, κατά κυριολεξία. Ένας κύκλος με ένα εξάκτινο αστέρι από αίμα θα ζωγραφιζόταν στην πόρτα του σπιτιού και αυτό θα προσέλκυε - υποτίθεται - τους δαίμονες και όλες τις κατάρες που θα επικαλούνταν οι Δρυίδες κατά τη διάρκεια του Samhain.

Άρα: ή treat - ανθρωποθυσία - κολοκύθα με ανθρώπινο λίπος ή trick - εξάκτινο αστέρι από αίμα - δαίμονες. Απλά πράγματα.

Είτε δεχθούμε αυτή τη θεωρία για την προέλευση του λογοπαίγνιου είτε την άλλη που υποστηρίζει ότι το «πείραγμα ή κέρασμα» βασίζεται στη συνήθεια να αφήνουν γλυκά και τρόφιμα έξω από τις πόρτες για να καλοπιάσουν τα πνεύματα των νεκρών.... η προέλευση της γιορτής, του συμβόλου της και του συνθήματός της είναι βουτηγμένη στην ειδωλολατρία και τον πνευματισμό. Με τον χριστιανισμό, καμία σχέση.

Παρόλα αυτά, το Halloween είναι η δεύτερη πιο εμπορική γιορτή στην Αμερική! Επτά στους δέκα Αμερικανούς (καθολικοί, προτεστάντες, άθεοι) συμμετέχουν με ενθουσιασμό στο Halloween. Οι σατανιστές επίσης, θεωρούν το Halloween μία από τις μεγαλύτερες γιορτές τους (αν όχι τη μεγαλύτερη) και την γιορτάζουν με όσες θυσίες μπορούν να προσφέρουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά κέντρα φιλοξενίας αδέσποτων ζώων στις ΗΠΑ βγάζουν ανακοινώσεις ότι δεν δίνουν για υιοθεσία μαύρες γάτες τις ημέρες γύρω από το Halloween.

Τελικά, το Halloween, η γιορτή των μάγων και των μαγισσών, αποδείχτηκε και το πιο επιτυχημένο μαγικό τους αφού κατάφεραν να κάνουν τόσο κόσμο να γιορτάζει μαζί τους.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2024/10/halloween_20.html

Ο π. Seraphim Rose (1931-1982), κατά κόσμον Γιουτζήν Ντένις Ρόουζ, από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, ταξίδεψε σε μακρύ και επώδυνο δρόμο μέχρι να βρει στην Ορθοδοξία ή αυτό που αναζητούσε.

Προικισμένος, ευφυής, ωραίος, όχι πλούσιος, άριστος μαθητής με πολλές υποτροφίες, αλλά πρόωρα ώριμος, μοναχικός και στοχαστικός, ο Γιουτζίν (Ευγένιος) ήταν ένα κολεγιόπαιδο μεσοαστικής προέλευσης, που έμοιαζε να βγήκε από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών»…

Ανήσυχος και πνευματικά διψασμένος μέχρι αίματος, πέρασε από τη φιλοσοφία, την αθεΐα, το μπητνίκ και κατέληξε στο βουδισμό Ζεν.

Ήταν πτυχιούχος των Ασιατικών Γλωσσών στην Ακαδημία Ασιατικών Σπουδών του Σαν Φρανσίσκο και μάστερ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.

Μετά από σοβαρή μαθητεία στις ανατολικές παραδόσεις, ασπάστηκε την ορθοδοξία, λόγω του συγκλονιστικού αισθήματος που ένιωσε την πρώτη φορά που παρακολούθησε τη θεία λειτουργία του ρωσικού ναού της Θεοτόκου (παλιού καθεδρικού) στο Σαν Φρανσίσκο.

Ωστόσο η μεταστροφή του δεν ήταν ραγδαία και ενθουσιώδης, αλλά σταδιακή και προσεχτική. Επέλεξε το μοναχικό βίο παίρνοντας το όνομα του Ρώσου αγίου του 19ου αιώνα Σεραφείμ του Σάρωφ, μελέτησε βαθύτατα κι έζησε σε μια καλύβα στα δάση του Νόουμπλ Ριτζ, στη βόρεια Καλιφόρνια.

Υπήρξε δε και πνευματικό παιδί του γίγαντα της φιλανθρωπίας με την παιδική ψυχή αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς του Θαυματουργού (1896-1966).

Ο π. Σεραφείμ κοιμήθηκε σε ηλικία 48 ετών μετά από μια σύντομη αλλά εξαιρετικά βασανιστική ασθένεια...

Στις τρείς ημέρες μεταξύ του θανάτου και του ενταφιασμού του, το σώμα του π. Σεραφείμ δεν υπέστη ούτε ακαμψία, ούτε αποσυντέθηκε στο ελάχιστο, ακόμη και με τη θερινή θερμοκρασία.

Δεν υπήρχε καμιά νεκρική ωχρότητα πάνω του.. Στην πραγματικότητα, το χρώμα του ήταν κυριολεκτικά χρυσωπό.

Το δέρμα του παρέμεινε μαλακό και το σώμα του φάνηκε να είναι, όπως είπε ένας προσκυνητής της μονής, ''σαν ένα παιδί που κοιμάται ''.

Καθώς κειτόταν στο απλό ξύλινο φέρετρό του στην εκκλησία, το πρόσωπο του π. Σεραφείμ ακτινοβολούσε..

Κοίταζε σαν να ήταν ζωντανός - νεώτερος από ό,τι ήταν πριν από την ασθένειά του..

Τα μικρά παιδιά μετά βίας τα έπαιρναν μακριά από το φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα της αγάπης και της ηρεμίας που περιέβαλε το σώμα του..

Κοιμήθηκε σαν σήμερα στις 2 Σεπτεμβρίου 1982

===

ΥΓ: "Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω"..

(Ο φοιτητής Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ +)

Στην πτήση της TUS-AIR από Λάρνακα στην Χάιφα το 2017, λιποθύμησε ο κύπριος πιλότος.

Δέκα λεπτά πριν την προσγείωση στην Χάιφα έπαθαν πρόβλημα οι μηχανές, ο πιλότος λιποθύμησε και ένιωσε δύο ζεστά χέρια να του παίρνουν το τιμόνι και να προσγειώνουν το αεροσκάφος.

Είκοσι δύο Εβραίοι επιβάτες πανικοβλήθηκαν και φώναζαν, θα πεθάνουμε, εκτός ενός ορθόδοξου αρχιμανδρίτη από την Ναζαρέτ Πατήρ Ανδρέα, ο οποίος έκανε ακλόνητος κομποσχοίνι λέγοντας την "ευχή".

Τελειώνει αισίως η πτήση και ο πιλότος φιλά ευλαβικά το χέρι του Αρχιμανδρίτη, και ταραγμένος του ζητά με επιμονή να του πει που είναι ο Γέροντας που καθόταν δίπλα του.

Του απαντά ο Αρχιμανδρίτης πως δεν υπήρχε κανένας Γέροντας δίπλα του!

Ο πιλότος τα έχασε και του λέει: «Ένας κοντός πολύ αδύνατος με άσπρα γένια γεροντάκος, αυτός μου κρατούσε τα χέρια, αυτός μας έσωσε».

Τότε του δείχνει ο Αρχιμανδρίτης την φωτογραφία του Γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη και τότε μένει έκθαμβος ο πιλότος.!

Ζει ο Άγιος Γέροντας μας και θαυματουργεί και μας βοηθά!

Ας είναι ευλογημένος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

Μαρτυρία του Ορθοδόξου Αρχιμανδρίτη από την Ναζαρέτ Πατήρ Ανδρέα και της Άννας Γρίβα

NNN

Η συνάντηση του π. Σεραφείμ Ρόουζ με τον νεοφανή Άγιο Ιωάννη τον Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

Ό Ευγένιος ένιωσε αμέσως την αλλαγή. Όταν πήγαινε στις Ακολουθίες στον καθεδρικό ναό, έβλεπε το νέο επίσκοπο να συμμετέχει με όλη την καρδιά του- μερικές φορές μάλιστα, αφιέρωνε Λειτουργίες σε σχετικά άγνωστους άγιους, ειδικά δυτικοευρωπαίους. Υπήρχε κάτι απόκοσμο σ’ αυτόν τον μικροσκοπικό σκυφτό άνδρα, ό όποιος σύμφωνα με τα κοσμικά κριτήρια δεν έμοιαζε τόσο «αξιοσέβαστος».

Τα μαλλιά του αρχιεπισκόπου Ιωάννη ήταν ακατάστατα, το κάτω χείλος του προεξείχε και είχε μια αισθητή δυσκολία στην άρθρωση πού καθιστούσε τον λόγο του σχεδόν ακατάληπτο για τούς ακροατές του. Μερικές φορές μάλιστα κυκλοφορούσε ξυπόλητος, γεγονός για το όποιο δεχόταν δριμεία κριτική.

Αντί της λαμπερής και διακοσμημένης με πολύτιμους λίθους μίτρας πού έφεραν άλλοι επίσκοποι, εκείνος φορούσε ένα καπέλο «πτυσσόμενο» και στολισμένο με εικόνες κεντημένες από τα ορφανά του. Το ύφος του ήταν μερικές φορές αυστηρό, αλλά συχνά έβλεπες να λάμπει στα μάτια του ένα παιχνίδισμα χαράς, ιδίως όταν βρισκόταν κοντά σε παιδιά.

Παρά το πρόβλημα ομιλίας του, είχε απίστευτη επικοινωνία με τα παιδιά, τα όποια τού ήταν απολύτως αφοσιωμένα. Υπήρξαν περιστάσεις πού οι κληρικοί ένιωθαν άβολα βλέποντάς τον στην μέση τής ακολουθίας, να σκύβει και να παίζει με κάποιο μικρό παιδί (ποτέ όμως μέσα στον ιερό).

Ό Ευγένιος, σχολιάζοντας μετά από χρόνια τις φαινομενικά παράξενες κινήσεις τού αρχιεπισκόπου, έγραφε: «Αν και δεν τις καταλάβαινα, διέβλεπα σ’ αυτές κάτι βαθύτερο- και μού δίδαξαν να μην είμαι ικανοποιημένος μόνο με την τέλεση τού τυπικού μέρους των ακολουθιών…».’ Τέτοιες κινήσεις είχαν σχέση μ’ αυτό πού είναι γνωστό στην ορθόδοξη Παράδοση ως «διά Χριστού σαλότητα»: ή αποκήρυξη τής «σοφίας τού κόσμου τούτου» προς χάριν τής σοφίας τού Θεού.

Ό αρχιεπίσκοπος Ιωάννης έκρυβε πολλά περισσότερα χαρίσματα από όσα φανέρωνε το παράξενο παρουσιαστικό του. Ό Ευγένιος και ό Γκλέμπ άκουσαν από το ποίμνιο του ιστορίες που άφηναν να φανεί καλύτερα ή αφανής εν Θεώ ζωή του.

Οι ιστορίες αυτές έμοιαζαν σαν να έβγαιναν κατευθείαν μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων κι όμως συνέβαιναν τώρα στους εσχάτους καιρούς.

Ό αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν ένας αυστηρός ασκητής, πάντα άγρυπνος και γρηγορών ενώπιον του Θεού και αδιάλειπτα προσευχόμενος. Έτρωγε μια φορά το εικοσιτετράωρο – τα μεσάνυχτα – και ποτέ δεν ξάπλωνε σε κρεβάτι.

Τις νύχτες τις περνούσε συνήθως προσευχόμενος και όταν απόκαμε εξουθενωμένος, έκλεβε λίγες ώρες ύπνου πριν το χάραμα καθισμένος στην καρέκλα ή κουλουριασμένος στον πάτωμα στην γωνία του δωματίου, κάτω από το εικονοστάσι. Με το πού ξυπνούσε, έριχνε κρύο νερό στον πρόσωπο του και άρχιζε την Θεία Λειτουργία την όποια τελούσε ανελλιπώς κάθε μέρα χωρίς ποτέ να απουσιάζει.

Το γεγονός ότι ήταν θαυματουργός ήταν ευρύτερα γνωστό.

Οπουδήποτε κι ανελλιπώς είχε πάει – Κίνα, Φιλιππίνες, Ευρώπη, Αφρική και Αμερική – αμέτρητες θεραπείες πραγματοποιήθηκαν μέσα από τις προσευχές του. Έσωσε πολλούς ανθρώπους από επικείμενο κίνδυνο, χάρις στην πληροφορία πού του αποκάλυψε ό Θεός.

Ορισμένες φορές είχε εμφανιστεί σε ανθρώπους πού τον είχαν ανάγκη όταν, σύμφωνα με τούς φυσικούς νόμους, ήταν αδύνατο να βρεθεί κοντά τους εκείνες τις στιγμές. Επίσης τον είχαν δει στο ιερό να αιωρείται πάνω από το έδαφος στην διάρκεια της προσευχής, περιβαλλόμενος από ουράνιο φως.

Όπως σημείωσε αργότερα ό Ευγένιος, τέτοια θαύματα δεν ήταν από μόνα τους άξια προσοχής: «Όλα αυτά μπορούν εύκολα να τα μιμηθούν απατεώνες θαυματοποιοί… Στην περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιωάννη, όσοι πίστεψαν μέσα από εκείνον συγκινήθηκαν όχι κυρίως από τα θαύματά του, όσο από κάτι σ’ αυτόν πού μιλούσε στις καρδιές τους».

Ό Ευγένιος άκουσε ιστορίες για τη βαθύτατη συμπόνια του αρχιεπισκόπου: πώς είχε πάει στις πιο επικίνδυνες περιοχές της Σαγκάης για να σώσει παραμελημένα παιδιά από οίκους ανοχής και άλλα εγκαταλελειμμένα σε κάδους σκουπιδιών- για περιπτώσεις συναισθηματικά τραυματισμένων παιδιών πού κλείστηκαν στον εαυτό τους αφότου έγιναν αυτόπτες μάρτυρες βιαιοπραγιών, πολέμων, επαναστάσεων κι όμως άνθιζαν με μια μόνο λέξη από τα χείλη του- για τις επισκέψεις πού έκανε πάντα σε αρρώστους στα νοσοκομεία μετά από’ τις oποιες, πιστοί και άπιστοι θεραπεύονταν με τη χάρη πού ανέβλυζε από’ αυτόν για περιπτώσεις σκληρόκαρδων εγκληματιών πού ξαφνικά και ανεξήγητα ξεσπούσαν σε λυγμούς, μόλις τον έβλεπαν να τούς επισκέπτεται έναν προς έναν στη φυλακή, και δεν τον είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους. Συνήθιζε πάντα να κάνει βόλτες όλη τη νύχτα, σταματώντας μπροστά στα δωμάτια των ανθρώπων για να τούς ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτούς, ενώ εκείνοι συνέχιζαν τον ύπνο τους δίχως να τον αντιλαμβάνονται.

Όπως στην παραβολή του Χριστού για τον άνθρωπο πού ρίχνει σπόρους στη γη και αργότερα βλέπει να βλασταίνουν φυτά και να μεγαλώνουν με τρόπο πού και ό ίδιος δεν ξέρει («και ό σπόρος βλαστάνη και μηκύνηται ως ουκ οιδεν αυτός» Κατά Μάρκον 4:27), έτσι οι γενναίες πράξεις αγάπης και ελέους τού αρχιεπισκόπου Ιωάννη συνέχισαν να φέρνουν αναπάντεχες ευλογίες του Θεού στις ζωές των ανθρώπων.

Έναν από’ τα παιδιά πού είχε σώσει ό αρχιεπίσκοπος από τις παραδομένες στην εγκληματικότητα τρωγλοσυνοικίες της Σαγκάης, ό Βλαδίμηρος Τένκεβιτς, ήταν τον πρόσωπο πού χρόνια αργότερα έγινε αφορμή να συναντηθούν ό Ευγένιος με τον Γκλέμπ.

http://proskynitis.blogspot.com/2012/05/blog-post_6683.html

Αρχιμανδρίτης Joachim Parr - Έγινε Ορθόδοξος μετά από την γνωριμία του με τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Πάρρ (γέννηση 1936) είναι ο Ηγούμενος του Ορθόδοξου Μοναστηριού της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας στην Νέα Υόρκη, της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1936 σε μία Ρωμαιοκαθολική οικογένεια από την Μεγάλη Βρετανία.

Στην ηλικία των 18 έγινε μοναχός στο μοναχικό Τάγμα των Βενεδικτίνων. Το 1950 υπηρέτησε σαν ιεραπόστολος στην Καλκούτα. Έκανε διαλέξεις σε καθολικά σχολεία στην Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αφού γνώρισε τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, στράφηκε προς την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το 1970 έζησε στην σκήτη του Προφήτη Ηλία στο Άγιο Όρος.

Το 1993 ο Ιερομόναχος Ιωακείμ Πάρρ ίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας στο Μανχάταν (Lower Manhattan.) Ο αρχικός στόχος του πατέρα Ιωακείμ ήταν να υπηρετήσει τις ανάγκες των φτωχών της πόλης.

Το 1995 η κοινότητα άνοιξε ένα μικρό παρεκκλήσι όπου γίνονται πολλές Θείες Λειτουργίες.

Ο Ιερομόναχος Ιωακείμ ήταν ένας φλογερός υπερασπιστής της επανένωσης της ROCOR (Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Έξω από τη Ρωσία) με το Πατριαρχείο της Μόσχας.

Το 2001 το μοναστήρι του συμπεριλήφθηκε στις Πατριαρχικές Ενορίες του Πατριαρχείου της Μόσχας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 2008 η κοινότητα ίδρυσε στο Treadwell της Νέας Υόρκης το Μοναστήρι της Ερήμου του Σωτήρος (the Savior’s Desert Monastery).

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2016/02/blog-post_68.html

Βρίσκεσαι ξαφνικά σε έναν άλλο Αγιάννη Ρώσο, Ρώσος καί αυτός, Ιωάννης καί αὐτός, άφθαρτος και αυτός

Εἴχαμε πρόσφατα τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε τό τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς στό Σάν Φρανσίσκο (ΗΠΑ). Ἄφθαρτο, χαριτόβρυτο, «δεσποτικό».

Τά συναισθήματα ἀνάμεικτα, ἀντιδιαμετρικά ἀντίθετα μεταξύ τους. Ἐκεῖ πού περπατᾶς στό πανέμορφο Σάν Φρανσίσκο, ἡ χαρά τῆς φυσικῆς ὀμορφιᾶς του ξεθωριάζει σιγά-σιγά μέ τήν βιωματική μαρτυρία τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου πού ἀποτυπώνεται ἔντονα σέ κάθε γωνιά. Ἀπό τήν σεξουαλική ἐπανάσταση τοῦ ’70, μέχρι τήν σημερινή «πολιτισμένη» καί «φυσιολογική» διαστροφή κάθε λογῆς· αἰσθάνεται κανείς μία βαθιά λύπη βλέποντας νά ἀμαυρώνονται τόσες μά τόσες «εἰκόνες» Θεοῦ.

Ἀγαπᾶ ὅμως ὁ Θεός καί περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας. Ἔτσι καί ἡ ἀγκαλιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, ἀνοικτή καί ἄφθαρτη γιά νά μᾶς θυμίζει τήν Μεγάλη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά δεχθεῖ τόν «ἄσωτο Υἱό» ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ.

Ἔτσι λοιπόν περπατώντας στόν φυσικό «παράδεισο» τῆς πόλης, βιώνεις σύντομα τήν κόλαση, καί ὅταν μπαίνεις στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας «Πάντων θλιβομένων ἡ Χαρά» πού βρίσκεται τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου … μυρωδιά ἐπουρανίου παραδείσου.

Βρίσκεσαι ξαφνικά σέ ἕναν ἄλλο Ἁγιάννη Ρῶσο, Ρῶσος καί αὐτός, Ἰωάννης καί αὐτός, ἄφθαρτος καί αὐτός. Ὁ ἕνας στό Προκόπι τῆς Εὐβοίας καί ὁ ἄλλος στό Σάν Φρανσίσκο τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς.

Αὐτός εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν γνωρίζει τόπο καί χρόνο. Ὁ ἴδιος στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Παντοῦ ἡ Χάρις Του, παντοῦ ἡ ἀγάπη Του. Ὄχι ἡ ψεύτικη ἀγάπη τῆς δῆθεν, καί μάλιστα ἐπιλεκτικῆς ἀνεκτικότητας, ἡ ἀγάπη πού συγχωρεῖ τά πάντα καί ἀναδεικνύει τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας Του.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2019/04/blog-post_12.html

Alexis Catel, ΗΠΑ, 1998: Θαύμα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη Χαβάη

Τόν Αύγουστο του 1998 η σύζυγός μου και εγώ πήγαμε για διακοπές στη Χαβάη, στό νησί Καουάι. Είχαμε ξαναπάει εκεί πολλές φορές, καί τό μέρος πού μείναμε ήταν μία όμορφη παραλία για κολύμπι.

Και οι δυό, η σύζυγός μου και εγώ, είμαστε καλοί κολυμβητές και επομένως δεν ανησυχούμε ο ένας για τον άλλο όταν πάμε για κολύμπι στον ωκεανό. Εκείνη τή φορά, τή νύχτα της άφιξής μας, ένας τυφώνας είχε σαρώσει τό νησί. Παρόλα αυτά, πήγαμε για κολύμπι εκείνη τήν ημέρα, όπως συνήθως.

Η σύζυγός μου παρέμεινε κοντά στήν ακτή, ενώ εγώ απλώθηκα σε βαθιά νερά γιά ένα καλό κολύμπι. Ξαφνικά, από τό πουθενά, ένα πελώριο κύμα μέ κτύπησε βίαια καί παρασύρθηκα από τό ρεύμα μακριά από την ακτή. (Αργότερα έμαθα ότι μετά από ένα τυφώνα υπάρχει δυνατό υπόρρευμα.) Γνωρίζοντας ότι είναι μάταιο νά αγωνιστείς ενάντια σ᾽ ένα υπόρρευμα, βαθμηδόν κολύμπησα προς τήν επιφάνεια καί κινήθηκα προς την ακτή.

Κολύμπησα μέχρι πού, όταν στάθηκα στα πόδια μου, το νερό ήταν στό ύψος του ώμου μου, καί άρχισα νά περπατώ προς την ακτή. Ξαφνικά, ένα άλλο πελώριο κύμα με κτύπησε καί ξανά βυθίστηκα. Μολονότι μοῦ είχε απομείνει ελάχιστη δύναμη μετά από το πρώτο κύμα, κατάφερα με κάποιο τρόπο να κολυμπήσω μέχρι την επιφάνεια. Τη δεύτερη φορά είχα παρασυρθεί ακόμα μακρύτερα από την ακτή και δυνειδητοποίησα ότι, παρόλες τις προσπάθειές μου, δεν θα μπορούσα να φθάσω στην ακτή, έχοντας ενάντιά μου το ρεύμα. Προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή της συζύγου μου, αλλά εκείνη καθόταν στην παραλία με την πλάτη γυρισμένη προς το νερό.

Αισθανόμενος ότι ήμουν χαμένος, κραύγασα: “Αρχιεπίσκοπε Ιωάννη, βοήθησέ με”. Τη στιγμή εκείνη η σύζυγός μου στράφηκε προς την κατεύθυνσή μου και είδε σε τι επικίνδυνη κατάσταση βρισκόμουν. Έτρεξε προς μια ομάδα Χαβανέζων που ήταν στην παραλία, ζητώντας βοήθεια. Εκείνοι, αρπάζοντας τις σανίδες και τα σχοινιά τους, κωπηλάτησαν προς το μέρος μου, με στερέωσαν σε μία σανίδα και με μετέφεραν στην ακτή.

Ακράδαντα πιστεύω ότι χωρίς τη βοήθεια του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς θα είχα πνιγεί —και κανένας δεν θα το αντιλαμβανόταν.

Alexis Catel,

San Francisco, California, ΗΠΑ

Από το βιβλίο: Ο Άνθρωπος του Θεού - Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2008

ANT.

O Αγίος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+1966) και η γυναίκα με τη λύσσα στη Σαγγάη της Κίνας

Θα διηγηθούμε ένα γεγονός που παρουσιάζει την ακλόνητη πίστη του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς Επισκόπου Σαγγάης, Βρυξελλών και Σαν Φρανσίσκο (+1966) στον Χριστό, το οποίο διηγείται η Ο. Σκοπικιένκο κι έχει επιβεβαιωθεί από πολλά άτομα της Σαγγάης.

“Κάποια κυρία Νενχίκοβα υπέστει δάγκωμα από λυσσασμένο σκυλί. Προφανώς δεν πήρε την κατάστασή της στα σοβαρά κι αμέλησε τα εμβόλια κατά της λύσσας, με αποτέλεσμα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, να προσβληθεί από αυτήν την τρομερή ασθένεια. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έμαθε το γεγονός κι έσπευσε να συναντήσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα. Αμέσως την κοινώνησε, αλλά όμως αυτή έπαθε κρίση λόγω της ασθένειας της λύσσας, άρχισε να αφρίζει από το στόμα κι έφτυσε τη Θεία Κοινωνία που μόλις είχε λάβει. Επειδή όμως η Θεία Κοινωνία δεν επιτρέπεται να πέσει κάτω, ο Άγιος έσκυψε αμέσως, μάζεψε τα Τίμια Δώρα, που μόλις είχε φτύσει κάτω στο πάτωμα η άρρωστη γυναίκα και τα έφαγε εκείνος! Αμέσως οι γύρω του, του είπαν: «Βλαντίκα τι κάνεις εκεί; Η λύσσα είναι τρομερά κολλητική». Ο Βλαντίκα όμως, ειρηνικά τους απάντησε: «Δεν θα πάθω απολύτως τίποτα, γιατί είναι τα άχραντα Δώρα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού». Κι έγινε ακριβώς όπως το είπε, δεν έπαθε απολύτως τίποτα!

Από το βιβλίο: Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Εκδόσεις Αγ. Νεκταρίου Δωρίδος

«Μιά φορά προσκάλεσαν τόν Ἅγιο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς νά μεταλάβη ἕναν ἑτοιμοθάνατο στό νοσοκομεῖο. Πῆρε τά Ἅγια Δῶρα καί πῆγε μαζύ μέ ἕναν ἄλλο Κληρικό. Ὅταν ἔφθασαν στό νοσοκομεῖο, συνάντησαν ἕνα νεαρό περίπου εἴκοσι ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἔπαιζε φυσαρμόνικα. Εἶχε ἤδη ἀναρρώσει καί ἦταν ἕτοιμος σέ λίγο νά ἀναχωρήση ἀπό τό νοσοκομεῖο. Ὁ Ἅγιος τόν φώναξε καί τοῦ εἶπε: “Θέλω νά σέ μεταλάβω αὐτή τή στιγμή”. Ὁ νεαρός ἀμέσως ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε. Κατάπληκτος ὁ Κληρικός ρώτησε τόν Ἅγιο, γιατί δέν πῆγε στόν ἑτοιμοθάνατο, ἀλλά σταμάτησε στό νεαρό πού ἔδειχνε καλά στήν ὑγεία του. Ὁ Ἅγιος ἀπάντησε ἁπλᾶ: “Αὐτός θά πεθάνη ἀπόψε. Ὁ ἄλλος, πού εἶναι βαρειά ἀσθενής, θά ζήση πολλά χρόνια ἀκόμη”. Καί ἔτσι ἀκριβῶς ἔγινε!...»(ΙΜ, 27).

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ο Θάνατος και η Θανάτωσί του, Εκδόσεις Ἀγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Σταμάτα 2019

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του. Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό. Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, ή να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό. Καθημερινά εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

—Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

Σύντομο βιογραφικό Αγίου Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας (+2019)

Ο Γέροντας Εφραίμ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928 στον Βόλο ως Ιωάννης Μωραΐτης. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια, βοηθώντας τον πατέρα του στην εργασία του, αλλά πάντα ακολουθούσε το ευσεβές παράδειγμα της μητέρας του (η οποία έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Θεοφανώ).

Σε ηλικία 14 χρονών άρχισε να λαχταρά τον μοναχισμό, αλλά δεν πήρε ευλογία από τον πνευματικό να πάει στο Άγιο Όρος έως ότου έγινε 19 χρονών.

Με την άφιξη του στο Άγιο Όρος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, πήγε κατευθείαν στον γέροντα Ιωσήφ (Ησυχαστή), στη σπηλιά του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος τον αποδέχτηκε στην αδελφότητα του, και έκανε την κουρά του 9 μήνες αργότερα το 1948 με το όνομα Εφραίμ.

Από υπακοή στο γέροντά του, ο μοναχός Εφραίμ χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας.

Η ζωή στην αδελφότητα του γέροντος Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρή και ασκητική.

Μετά την κοίμηση του γέροντος Ιωσήφ το 1959, συγκεντρώθηκαν αρκετοί μοναχοί γύρω από γέροντα Εφραίμ που τον είχαν ως πνευματικό πατέρα.

Το 1973 η αδελφότητά του μετακόμισε στην Ιερά Μονή Φιλοθέου όπου έγινε και ηγούμενός της. Λόγω της φήμης του γέροντος Εφραίμ, η μοναστική αδελφότητα μεγάλωσε γρήγορα.

Του ζητήθηκε από την επιστασία του Αγίου Όρου, να αναβιώσει και να επανδρώσει πολλά μοναστήρια στο Άγιο Όρος τα οποία έπασχαν από λειψανδρία, όπως του Ξηροποτάμου, Κωνσταμονίτου και Καρακάλλου. Αυτά τα μοναστήρια είναι κάτω από την πνευματική του καθοδήγηση μέχρι και σήμερα.

Επίσης υπάρχουν πολλά άλλα μοναστήρια στην Ελλάδα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ, όπως η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις Σέρρες, της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Πορταριά (Βόλος) και αυτό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πρώην μετόχι της Φιλοθέου, στη νήσο της Θάσου.

Το 1979 έφθασε στον Καναδά για λόγους υγείας.

Ο π.Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς, συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί, να νουθετεί και να διδάσκει τους απόδημους Έλληνες. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α. Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν.

Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείτε η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο απόδημος ελληνισμός να έχει μια μόνιμη βάση πνευματικού ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουργκ των Η.Π.Α. Έγινε συνέχεια με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Συνέχισε να είναι πνευματικός πατέρας ιερών μονών στο Άγιο Όρος και 8 γυναικείων μοναστηριών σε όλη την Ελλάδα, αλλά καθώς δεν ήταν πρακτικό να είναι ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, καθώς έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Βόρεια Αμερική, παραιτήθηκε το 1990.

Στην Αμερική έως σήμερα έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια, 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά (ανδρικά και γυναικεία), τα οποία υπάγονται στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής και Καναδά.

Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριντα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους.

Επίσης έχει κατασκευάσει ένα γηροκομείο.

Σήμερα ο γέροντας Εφραίμ μονάζει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας το Phoenix και κοντά στην πόλη Florence.

Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου

Η ίδρυση και κατασκευή της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου ξεκίνησε το 1995. Η ιερά μονή είναι ανδρική και λειτουργεί με περίπου 35 μοναχούς από διάφορες εθνικότητες, με ηγούμενο τον αγιορετίτη ιερομόναχο π. Παϊσιο που προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές από όλο τον κόσμο.

Το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου είναι κοινόβιο με 5 εκκλησίες, του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου, του Αγ.Νικολάου, η οποία είναι πετρόκτιστη, του Αγ. Σεραφείμ, του Αγ. Δημητρίου, ρωσικού τύπου, και του Αγ. Γεωργίου. Κοντά στο μοναστήρι πάνω σε ένα λοφίσκο επίσης είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, όμοιο με τα εκκλησάκια της Σαντορίνης, με χρώματα του μπλε και του άσπρου.

Το μοναστήρι προσφέρει συσσίτια για φτωχούς και σε δημιούργησε ίδρυμα για φτωχές και εγκαταλειμμένες γυναίκες στην πόλη του Tuscon.

Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσήλυτους. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνικής, καθώς όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγίου Όρους.

https://www.facebook.com/p/Γέροντας-Εφραίμ-Αριζόνας-ο-φιλοθεϊτης-100069020223591/

NNN

«Σέ μία φυλή Ἰνδιάνων, κάποιος ἔκλεβε κοτόπουλα. Ὁ ἀρχηγός διέταξε ὅτι ἄν πιαστῆ ὁ παραβάτης νά χτυπιόταν μέ 10 μαστιγιές.

Ὅταν ἡ κλοπή συνεχίστηκε τό ἀνέβασε σέ 20 μαστιγιές. Παρόλο αὐτά τά κοτόπουλα ἐξαφανίζονταν μεθοδικά.

Γεμάτος θυμό, ὁ ἀρχηγός ἀνέβασε τήν ποινή σέ 100 μαστιγιές μία σίγουρη ποινή θανάτου.

Ὁ κλέφτης τελικά πιάστηκε. Ἀλλά ὁ ἀρχηγός βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ ἕνα τρομερό δίλημμα. Ὁ κλέφτης ἦταν ἡ ἴδια του ἡ μητέρα.

Ὅταν ἦρθε ἡ μέρα τῆς ἐκτελέσεως τῆς ποινῆς, συγκεντρώθηκε ὁλόκληρη ἡ φυλή. Θά ὑπερίσχυε ἡ ἀγάπη τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς δικαιοσύνης;

Τό πλῆθος παρακολουθοῦσε μέ κομμένη τήν ἀνάσα ὅταν διέταξε νά δεθῆ ἡ μητέρα του στόν πάσαλο τῶν μαστιγώσεων.

Ὁ ἀρχηγός ἔβγαλε τό πουκάμισό του, ἀποκαλύπτοντας τό δυνατό ἀνάστημά του, καί πήρε τό μαστίγιο στό χέρι.

Ἀλλά ἀντί νά τό σηκώση καί νά χτυπήση τήν πρώτη μαστιγιά, τό ἔδωσε σέ ἕνα δυνατό νεαρό Ἰνδιάνο πού στεκόνταν στό πλευρό του.

Ἀργά ὁ ἀρχηγός πλησίασε τή μητέρα του καί τήν ἔσφιξε μέ τά δυνατά του χέρια μέσα στήν ἀγκαλιά του. Κυκλώνοντάς τήν ὁλοσχερῶς!

Ὕστερα διέταξε τό νεαρό νά χτυπήση μέ 100 μαστιγιές.

Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ Ἰησούς Χριστός γιά ὅλους μας.

Γεμάτος ἀγάπη ἔγινε ὁ δικός μας ἀντικαταστάτης καί πέθανε στή δικιά μας θέσι.

Ὑπερνίκησε τήν ἀνικανότητά μας νά σώσουμε τούς ἐαυτούς μας πληρώνοντας Αὐτός τό ἀντίτιμο γιά τίς ἁμαρτίες μας»(Ἠλίας Καλλιώρας, facebook.com).

NNN

Πριν από τα ογδόντα μου χρόνια, πηγαινα συχνά στον Παραδείσιο. Και τώρα βέβαια αλλά η ηλικία έχει τον ρόλο της. Μια φορά με πήρε ο Κύριος από το χέρι και μου έλεγε «...εδώ έκανες Εκκλησία, εδώ εξομολόγησες και σώθηκε η ψυχή, εδώ παρηγορησες, εδώ νουθέτησες...» Μου έλεγε δηλαδή τα πάντα και μαζί με αυτό μου έδινε χαρά, συγχρόνως με λόγο Του. Τόσο πολύ χαρά που ειπα: «Χριστουλη μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Θα εκραγώ. Να με γυρίσεις πίσω». Και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιο μου.

Άγιος Εφραίμ της Αριζονας

https://www.facebook.com/OrthodoxBros1/

NNN

Να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας! Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις! Η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια - οι Άγιοι όμως δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας! Περιμένουμε πολλά να συμβούν – σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων - εις τους έσχατους χρόνους. Και ο λόγος του Θεού και των Αγίων είναι Αλήθεια. Το άθλημα το οποίο περιμένουμε να δώσουμε είναι για την πίστη μας στην Θεανθρωπία του Ιησού αφού βέβαια πιστεύουμε ότι ο Χριστός ήτο Θεός κι έγινε άνθρωπος κι ότι κατέβηκε στη γη να δώσει τη λύτρωση και να διώξει το σκοτάδι της απιστίας και της αθεϊας. Και εμείς σαν στρατιώτες του Χριστού μας αφού αποτελούμε το στράτευμα Του οφείλουμε να προετοιμασθούμε. Και η προετοιμασία είναι γνωστή. Να πιστεύουμε κατά πρώτον ότι εάν έχουμε πίστη και ταπείνωση θα ελκύσουμε την Χάρη κι αυτή τη μεγάλη δύναμη του Χριστού για να μαρτυρήσουμε. Ποτέ να μη πιστέψουμε και να τολμήσουμε να σκεφτούμε ότι εμείς μόνοι μας έχουμε αυτή τη δύναμη!

- ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ Ο ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ (+2019)

https://www.facebook.com/groups/652049335148978/

Αγαπώ τον Χριστό

NNN

Έλεγε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), από την Αμερική: «Όσο ο καιρός του τέλους αυτού του κόσμου πλησιάζει, είναι αληθές ότι θα υπάρξουν μεγάλες δοκιμασίες, τέτοιες που ο κόσμος δεν έχει ποτέ ξαναζήσει. (Ματθαίος 24,21) Θα υπάρξουν πείνες, αρρώστιες, σεισμοί, πόλεμοι και ακοές πολέμων, διωγμοί, ψευδοπροφήτες και ψευδοχριστοί, και η αγάπη των πολλών, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών, θα ψυχρανθεί.

Αλλά αυτή την εποχή το Ευαγγέλιο θα μεταδοθεί σε όλα τα έθνη, και αυτοί που θα υπομείνουν ως το τέλος, με τη χάρη του Χριστού, θα σωθούν...

Πατέρας Σεραφείμ Ρόουζ +

NNN

Αναφέρει ο Όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος (+1980):

Γύρω στά 1921 μετέβαινα ατμοπλοϊκώς στόν Βόλο, πρός επίσκεψη πνευματικών μου αδελφών. Μεταξύ τών επιβατών ήταν καί δυό ομογενείς από τήν Αμερική πού γύριζαν στήν πατρίδα τους.

Ο νεώτερος ήταν Κεφαλλονίτης καί ό μεγαλύτερος καταγόταν από κάποιο χωριό τού Πηλίου.

Τό βράδυ, στό σαλόνι τού πλοίου πιάσαμε συζήτηση μαζί μέ άλλους επιβάτες καί τούς μίλησα ανάμεσα στά άλλα καί γιά τήν μεγάλη αμαρτία τής βλασφημίας τού Χριστού, τής Παναγίας, καί τών Αγίων.

Οί περισσότεροι άκουγαν μέ ευλάβεια καί ενδιαφέρον αυτά πού τούς έλεγα. Δυό-τρείς όμως από τούς ακροατές δυσανασχέτησαν καί άρχισαν νά λένε, ότι όσα τούς λέω είναι γιά νά τούς φοβίσω γιά νά μή βλαστημάνε, καί καλά βέβαια κάνω πού τά λέω αυτά, αλλά είμαι υπερβολικός καί δέν λέω αλήθεια.

Τότε σηκώθηκε όρθιος ό νεαρός Κεφαλλονίτης καί μέ θάρρος τούς είπε.

Θά σάς διηγηθώ ένα περιστατικό πού τό είδα μέ τά μάτια μου, καί άν θέλετε πιστέψτε το. Εδώ καί τρείς μήνες πού ήμουν στήν Αμερική, παραμονή τού Αγίου Βασιλείου, βρισκόμουν μέ άλλους ομογενείς καί παίζαμε χαρτιά γιά τό καλό τού χρόνου πού λέμε, σ΄ ένα ελληνικό καφενείο.

Ένας συμπατριώτης μου καί πολύ γνωστός μου, κι΄αυτός από τήν Κεφαλονιά, επειδή συνεχώς έχανε στά χαρτιά, άρχισε νά βλαστημάει τόν Θεό, τήν Παναγία, τά καντήλια, τόν Χριστό, τούς Αγίους, κλπ. Δέν είχε αφήσει τίποτα όρθιο…

Στίς παρατηρήσεις πού τού κάναμε, καί εγώ καί άλλοι συμπαίκτες του, αυτός βλαστημούσε περισσότερο. Τελευταία, αφού έχασε όλα τά λεφτά του, σηκώθηκε από τό τραπέζι καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Άγιο Γεράσιμο.

Τρείς ώρες βλαστημούσε τά θεία, στό τέλος βλαστημούσε καί τόν Άγιο Γεράσιμο καί μάλιστα μούντζωνε καί τόν ουρανό, σάν νά τόν έβλεπε, μέ χυδαίες εκφράσεις…

Τήν στιγμή όμως κατά τήν οποία ύψωσε πάλι τά χέρια του μουντζώνοντας πρός τά πάνω, τά χέρια του παρέλυσαν πέφτοντας άψυχα κάτω, καί τά μάτια του σάν κάποιος νά τά έβγαλε τινάχτηκαν καί κύλησαν πάνω στό τραπέζι πού χαρτοπαίζαμε!

Φόβος καί τρόμος μάς κατέλαβε μέσα στό καφενείο.

Ό βλάσφημος κλαίγοντας καί θρηνώντας γιά τό ελεεινό πιά κατάντημά του, άρχισε νά παρακαλεί τόν Χριστό, τήν Παναγία, καί τόν Άγιο Γεράσιμο, νά τόν συγχωρήσουν καί νά τού δώσουν τό φώς του.

Δυστυχώς, συμπλήρωσε ό νεαρός Κεφαλλονίτης, μέχρι τήν ημέρα πού έφυγα από τήν Αμερική, γύριζε τυφλός καί κουλός, ζητιανεύοντας από τούς άλλους ομογενείς γιά νά ζήσει.

(Από το βιβλίο του π. Φιλοθέου Ζερβάκου, Πόλεμος κατά της Βλασφημίας)

https://choratouaxoritou.gr/?p=196078

NNN

Γνωρίζατε πως οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους, επιβραβεύοντας την αγία υπακοή του νεαρού Εφραίμ στον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή;

Μας διηγείται ο ίδιος ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ:

Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήση.

Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:

– Δεν ξέρεις να μαγειρεύης τρομάρα να σου ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;

Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:

– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!

Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον Παπά.

– Φύγε από μπροστά μου! Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου! Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!

– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.

Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα.

Έ! Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα!

Είχα τέτοια επίσκεψι από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους!

Τόση Χάρις!

Τόση ευλογία!

Παράδεισος στην καρδιά μου!

Ποτάμι τα δάκρυά μου!

Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων..

NNN

Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη ζωή μου

Με ρώτησες ως ευφυής και ευγενής ηλεκτρονικός φίλος, από πού κατάλαβα ότι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ήταν αυτός που βοήθησε τη μάνα μου, στην αρρώστια της. Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος. Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου. Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως...μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο- καμία κακία δεν θα κρατήσω!

Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον Άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς. Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο καμία απολύτως σημασία δεν έδινα. Ομολογώ την αδιαφορία μου.

"Εντάξει τώρα! Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος. Εντάξει. Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε , κυρία μου! Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόσο ηλίθια πια δεν είμαι!".

Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα. Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους Αγίους, παιδιόθεν. Οι Άγιοι, ας πούμε, για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!

Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς, εκοιμήθη εν Κυρίω, το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο (το άγιο σώμα του, σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη). Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου - πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;

Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα; Όχι, όχι, δεν το πίστευα,ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απ' το σύρμα με μανταλάκια! Κατά την ταπεινή μου άποψη, απ' το 1981 που πρωτάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001- που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής, ήταν, απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην, εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.

Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια, ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά, και τους γείτονες, ότι έχω φίλους που με αγαπάνε και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη, ποτέ δεν υπήρξα.

Αν άκουγα από κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα από μέσα μου,τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου. Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια. Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και μέ άπειρη-δήθεν-κατανόηση... Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου, και με προσέγγισε και με συγκίνησε με μια σειρά από απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.

Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...

Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου. Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους. Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει. Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...

Ο πατέρας μου, είχε περιέλθει σε απελπισία. Ίσα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά. Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά. Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα,μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν (πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη; ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω) τον άγνωστο μέχρι χτες- για μένα- ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο,του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου, και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.

Ήταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή. Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα. Την άλλη μέρα, πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο.

-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.

-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!

Δεν την πονάει τίποτα!

Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!

Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...

Η μητέρα μου, μετά απο έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης,μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε- χωρίς κανένα πόνο!

Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!

Έζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια-μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική, χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...

Έτσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...

Το πιστεύεις; Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα (όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!).

Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι αυτό, η ψυχή μου έχει την εσωτερική βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης, ήταν εκείνος που τη βοήθησε...

Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων...

Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά, με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο,καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους δια Χριστόν Σαλούς

και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό,ένα περιστεράκι...

Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας. Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...

Τώρα, θα μου πεις , γιατρέ μου:

-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές! Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;

-Είναι απλό. Επειδή,σχεδόν- κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου, μας αγαπάνε!

Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις-αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.

Και η Αγάπη ζεί και πέρα απο τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους,σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος. Η Αγάπη του Άναστημένου Χριστού και των Αγίων Του, είναι πιο δυνατή απο το θάνατο. Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό, το ψηλάφησα!

Σαλογραία

(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2013/06/blog-post_2019.html

«Σέ μιά ἀπ’ τίς ἐπισκέψεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου [Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς (+1966)] στό βιβλιοπωλεῖο, ὁ Εὐγένιος τοῦ εἶχε κάνει μιά ἐρώτησι, ἡ ὁποία τόν προβλημάτισε: “Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἔχει κηρυχθῆ σχεδόν σ᾽ ὅλους τούς λαούς στόν κόσμο αὐτό. Μήπως αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχει φθάσει τό τέλος τοῦ κόσμου, ὅπως λένε οἱ Γραφές;”(Μθ 24, 14).

“Ὄχι”, ἀπάντησε ὁ ἀρχιεπίσκοπος. “Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά κηρυχθῆ σ᾽ ὅλες τίς γλῶσσες ἀνά τόν κόσμο, μέ Ὀρθόδοξο πνεῦμα. Τότε μόνο θά ἔλθη τό τέλος τοῦ κόσμου”»(R, 516).

Ἀπό τό βιβλίο:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στό Χριστό θά ἔχουμε second coming καί ὄχι second camping.

Εκδόσεις Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

Ωρωπός 2016

Ὁ π. Γεώργιος Λάριν γράφει: «Ὅταν μοῦ μιλοῦσε στό γραφεῖο του, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς, μερικές φορές τόν ἔπαιρνε ἐλαφρά ὁ ὕπνος γιά λίγα δευτερόλεπτα. Σύντομα ἔμαθα ὅτι ποτέ δέν πήγαινε νά κοιμηθῆ σέ κρεβάτι, παρά μόνο ἐπέτρεπε στόν ἑαυτό του ἐλάχιστο ὕπνο πάνω σέ μία πολυθρόνα ἤ γονατιστός μπροστά στίς ἀγαπημένες του εἰκόνες, ὅπου ὁ γραμματέας του, κάποιος κύριος Κάντοφ, τόν ἔβρισκε μερικές φορές.

Ὑπῆρξα μάρτυρας ἑνός ἀπίστευτου περιστατικοῦ αὐτοῦ τοῦ συνειδητοῦ ὕπνου του! Ἕνα ἀπόγευμα, καθώς μοῦ μιλοῦσε στό γραφεῖο του, κτύπησε τό τηλέφωνο κι ἐκεῖνος ἀπάντησε. Δέν ξέρω μέ ποιόν μίλησε, ἀλλά δέν θά ξεχάσω ποτέ πώς, συνεχίζοντας τή συζήτησι ἀπ᾽ τό τηλέφωνο, ἄφησε τό ἀκουστικό νά γλυστρήση ἀπ᾽ τά χέρια του καί ἀποκοιμήθηκε. Τό ἀκουστικό βρισκόταν πάνω στό ράσο του — στά γόνατά του — κι ἐκεῖνος, ἀποκοιμισμένος, συνέχισε γιά πολλή ὥρα ν᾽ ἀκούη καί νά μιλᾶ σ᾽ ἐκεῖνον πού τοῦ εἶχε τηλεφωνήσει! Σύμφωνα μέ τούς νόμους τῆς φύσεως αὐτό εἶναι τελείως ἀδύνατο — τόσο γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη ν᾽ ἀκούη ἐκεῖνον, πού τοῦ εἶχε τηλεφωνήσει, ὅσο καί γιά τό συνομιλητή του ν᾽ ἀκούη τίς ἀπαντήσεις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Κι ὅμως, κρίνοντας ἀπ᾽ τή διάρκεια καί τό περιεχόμενο τῶν λόγων τοῦ Ἱεράρχη, ἦταν ὁλοφάνερο σέ ἐμένα ὅτι — μέ αὐτό τό θαυμαστό τρόπο— ἡ συζήτησι συνεχίσθηκε κανονικά!»(στό: ΜΞ, 257).

Ἀπό τό βιβλίο:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ

Η ΥΠΑΡΞΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

«Τῆς ζωῆς τό νῆμα δέν τελειώνει σ’ ἕνα μνῆμα».

ΕΚΔ. ΥΠΑΚΟΗ

ΑΘΗΝΑ 2017

Να είστε προσεκτικοί. Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας! Να στρέφετε τους λογισμούς σας μακριά από εκείνα, που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνετε σε εκείνα, που είναι Αιώνια. Έτσι θα βρείτε την χαρά, που ποθεί η ψυχή σας, και για την οποία διψά η καρδιά σας.

—Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης & Σαν Φρανσίσκο (+1966)

Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ (+1966)

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.»

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε: «Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;»

«Δεν πρόσεξα τίποτε.»

«Τι εννοείς, ‘τίποτε’;» τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή - σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα…»

«Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά» είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.»

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου» είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α’ Προς Κορινθίους 16:13).

Ο Απόστολος δίνει αυτή την σημαντική συμβουλή, για να στρέψει στην προσοχή τους προς τον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να τους καλέσει σε συχνή εξέταση της καρδιάς τους, επειδή χωρίς αυτό, είναι εύκολο κανείς να καταστρέψει την καθαρότητα και το πάθος της πίστεώς του και χωρίς να το αντιληφθεί, να περάσει στην αντίπερα όχθη του πονηρού και της απιστίας.

Όπως είναι βασική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την φυσική μας υγεία, έτσι οφείλουμε να έχουμε σαν πνευματική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την πνευματική μας ζωή και το έργο της πίστεως και της σωτηρίας. Συνεπώς, πρέπει να ελέγχετε προσεκτικά και με προσήλωση τα εσωτερικά σας ορμέμφυτα: είναι εκ Θεού, ή από το πνεύμα του πονηρού; Να φυλάγεσθε από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου, και από τους κοσμικούς ανθρώπους. Να φυλάγεσθε από τους κρυφούς εσωτερικούς πειρασμούς που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας την ώρα της προσευχής εξ αιτίας της φθίνουσας Χριστιανικής αγάπης.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, θα παρατηρήσουμε ένα χείμαρρο αλλεπάλληλων λογισμών και ιδεών. Ο χείμαρρος αυτός είναι αδιάκοπος, τρέχει γοργά προς κάθε κατεύθυνση και κάθε στιγμή – στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε…

Συνήθως το ονομάζουμε «σκέψη», γράφει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαταραχή του νοός, ένα σκόρπισμα, μια έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής. Το ίδιο συμβαίνει και στην καρδιά. Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα, και παρατηρήστε τι θα ανακαλύψετε: Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε. Σας βρίσκει κάποια δυστυχία, και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα. Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά, και αρχίζετε να τον φθονείτε. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια…. Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία… η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε -πολύ σωστά- ότι «η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη.»

Τέτοια όμως απαλλαγή αποκτάται μονάχα μέσω μιας μακροχρόνιας και δύσκολης διαδικασίας αυτογνωσίας, προσωπικής ενασχόλησης και επιφυλακής προς την έσω ζωή μας, δηλαδή, την ψυχή.

Να είστε προσεκτικοί. Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας! Να στρέφετε τους λογισμούς σας μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνετε σε εκείνα που είναι αιώνια. Έτσι θα βρείτε την χαρά που ποθεί η ψυχή σας, και για την οποία διψά η καρδιά σας.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/05/blog-post_4759.html

Είναι δύσκολο να προσεύχεσαι τη νύχτα. Αλλά, προσπαθήστε να το κάνετε το πρωί. Εάν δεν μπορείτε να προσευχηθείτε στο σπίτι, τουλάχιστον πείτε στο δρόμο προς τη δουλειά τουλάχιστον το «Πάτερ ημών», με καθαρό κεφάλι και αφήστε τα λόγια αυτής της σύντομης προσευχής να ηχήσουν στην καρδιά σας. Και το βράδυ, σφίγγοντας τα χέρια με πλήρη ειλικρίνεια, απευθυνθείτε ξανά στον Επουράνιο Πατέρα. Αυτό είναι αναμφίβολα πολύ εύκολο.

Και ναι, δώστε ένα ποτήρι κρύο νερό σε όλο τον κόσμο που το χρειάζεται. δώστε ένα ποτήρι γεμάτο μέχρι το χείλος με τη συντροφιά του απλού ανθρώπου, όλο τον κόσμο που του λείπει, αυτή την απλή συντροφιά.

Περικυκλώστε τον εαυτό σας, άνθρωποι, ζεσταθείτε με τα μικρά έργα του καλού με τη μικρή, απλή, ελαφριά αλυσίδα από καλά συναισθήματα, που δεν κοστίζουν τίποτα, μια αλυσίδα από σκέψεις, λόγια και φωτεινές πράξεις.

Ας αφήσουμε τα δύσκολα. Αυτό είναι για εκείνους που αγαπούν τις κακουχίες και όχι για εμάς, για τους οποίους ο Κύριος, στο έλεός Του προς εμάς, που δεν έχουμε μάθει ακόμη να αγαπάμε τις κακουχίες, έχει ξεχυθεί παντού αγάπη, ελεύθερη σαν νερό και αέρα.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Το ηλιοτρόπιο µπορεί να αποτελέση ένα υπόδειγµα για τον άνθρωπο. Όπως το χαριτωµένο αυτό φυτό ακολουθεί πιστά την τροχιά του ήλιου, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθή το θέληµα του Θεού, σε όλη την διάρκεια της ζωής του, χωρίς παρέκκλιση. Χριστιανέ πρόσεξέ το αυτό το φυτό. Ακόµη και στις συννεφιασµενες ηµέρες παρακολουθεί τον ήλιο.

Έτσι και συ όταν τα σκοτεινά σύννεφα των θλίψεων αποκρύψουν προς στιγµήν το θείο Πρόσωπό Του, να είσαι ταυτισµένος µε το άγιο θέληµά Του. Ο,τι θέλει ο Θεός να το θέλης και συ. Και ό.τι εσύ θέλεις να το θέλη και ο Θεός»!

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.

https://www.facebook.com/groups/BlessedJohnMaximovitch/

Διάλογος ενός ζητιάνου και ενός διάσημου Θεολόγου

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσισκο (+1966)

«Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά

- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».

(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!

(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)

- «Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».

- «Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζώ σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού. Γιά τό ζυγό πού μού έδωσε ο Θεός ποτέ δέν δυσανασχέτησα καί είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».

- «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;

- «Από τόν Θεό».

- «Καί πού Τόν βρήκες»;

«Εκεί πού Τόν άφησα στήν αγαθή θέληση».

- «Ποιός είσαι, γέροντα, καί σέ ποιά τάξη ανήκεις»;

- «Οποιος κι άν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ τήν κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά καί διευθύνει τόν εαυτό του».

Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος γιά τόν Ουρανό, δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα τού Θεού»

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/03/blog-post_830.html

Ο Κύριος δεν μας υποσχέθηκε θώκους νικητών για την αρετή, αλλά μας είπε: “ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον” (Ἰωάννη 16,33).

Η δύναμη του Θεού ενεργεί όταν ζητάει κανείς την βοήθεια του Θεού, αναγνωρίζοντας την αδυναμία του και την αμαρτωλότητα της φύσεώς του. Αυτός είναι ο λόγος που η ταπείνωση και η καταφυγή στον Θεό αποτελούν θεμελιώδεις αρετές για τον Χριστιανό.

—Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2022/07/blog-post.html

Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα και παρατηρήστε τί θα ανακαλύψετε:

Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε! Σας βρίσκει κάποια δυστυχία και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα! Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά και αρχίζετε να τον φθονείτε.. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια!

Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία, η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος Ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε πολύ σωστά ότι: ''η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των Αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη!''

—Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2017/06/blog-post_21.html

Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ "Η ψυχή μετά τον θάνατο" - Ανάλυση του "Λόγου περί θανάτου" του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς του Σαν Φρανσίσκο (+1966)

Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.

Τα τελώνια

Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.

Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»

Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Οι σαράντα ημέρες

Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.

Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.

Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.

Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.

Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»

Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.

Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.

Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.

Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.

Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»

Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:

«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»

Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2013/06/blog-post_21.html

Η πορεία του Frank Natawe (1927-2000) φυλάρχου των Αυτόχθονων Αμερικανών Mohawk του Καναδά, στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Από τόν Δρ. Ιωάννη Χατζηνικολάου, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο McGill του Montreal, Καναδάς, “Το πέρασμα ενός Αυτόχθονου Αμερικανού Mohawk” στο περιοδ. Σύναξις

Η ιστορία του Αυτόχθονου Αμερικανού Frank Natawe (1927-2000) αρχηγού των Mohawk, που έζησε και πέθανε ως Ορθόδοξος Χριστιανός, υπερασπιζόμενος παράλληλα και την παράδοση της φυλής του. Άρχισε μάλιστα να μεταφράζει τα λόγια της πιο ιερής τελετής της Ορθοδοξίας στη γλώσσα του λαού του.

* * *

Σάββατο βράδυ. Λιγοστά φώτα. Στη ρωσική Μητρόπολη των Αγίων Πέτρου και Παύλου ο εσπερινός μόλις έχει αρχίσει. Οι σκιερές σιλουέτες των λιγοστών πιστών που παρευρίσκονται, παίρνουν όγκο καθώς ανάβουν τα κεριά στα μανουάλια. Το τέμπλο υποβλητικό, φτιαγμένο από έμπειρους τεχνίτες στις αρχές του αιώνα…

Είναι η δεύτερη μου φορά στον Εσπερινό, πάνε χρόνια τώρα… Το «φως ιλαρόν» στα σλαβονικά δημιουργεί μια αίσθηση εσώτερης γαλήνης και ανάπαυσης. Όλα δέονται τούτη την ώρα για την μέρα που φεύγει και για την μέρα που έρχεται. Μετά την τρέλλα της μέρας τούτο το ευχαριστιακό καταφύγιο καθησυχάζει τα θηρία του νου…

Μέσα στο ημίφως διακρίνω μερικά προφίλ. Μια γερόντισσα ρωσίδα με το εγγονάκι της, ένα ψηλό ξερακιανό μεσήλικα, μια κοπελλίτσα γύρω στα δεκαπέντε, μια νεαρή οικογένεια με τα δυο τους παιδάκια… και ξάφνου το μάτι μου πέφτει κοντά στο μεγάλο παράθυρο. Ακριβώς από κάτω διακρίνω μια μορφή αλλιώτικη από τις άλλες. Ένας πενηντάρης Αυτόχθονας Αμερικάνος με έντονα χαρακτηριστικά και με μαλλιά δεμένα κότσο που φτάναν μέχρι τη μέση. Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω του. Μια περίεργη φιγούρα ασυνήθιστη. Φαντάστηκα πως θα ‘ταν επισκέπτης.

Στο τέλος της ακολουθίας δεν συγκρατήθηκα. Πήγα κοντά του να τον γνωρίσω.

–Γιάννης, του λέω στα αγγλικά. Καλώς ήρθες.

– Βλαδίμηρος, μου απαντά.

– Είμαι Έλληνας∙ εσύ; τον ρωτώ.

– Και γω, μου λέει.

Κάπου εκεί τα ‘χασα. Ήταν το μόνο που δεν περίμενα ν’ ακούσω!

– Μιλάς ελληνικά; του λέω.

Σκέφτεται λίγο και μετά μου απαντά.

– «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος».

Τελειώνοντας την φράση του ξεκαρδίζεται στα γέλια. Δεν ξέρω τι να πω.

– Είμαι, Mohawk Αυτόχθονας Αμερικανός λέει κοφτά. Κάπου όμως αισθάνομαι και Ρώσος και Έλληνας και Σέρβος και Ρουμάνος, γιατί… είμαι Ορθόδοξος…

Το μάτι του γυάλισε και μαζί και το δικό μου φυλλοκάρδι…

Κάπως έτσι γνωριστήκαμε με τον Βλαδίμηρο. Το πραγματικό του όνομα ήταν Frank Natawe, πριν γίνει ορθόδοξος και βαπτιστεί Βλαδίμηρος. Ήθελα πάρα πολύ να μάθω την ιστορία του, από περιέργεια και ενδιαφέρον συνάμα.

Κάποτε, αρκετά αργότερα, γίναμε φίλοι. Ανταλλάξαμε κουβέντες και περιπάτους πολλούς, κυρίως στο χωριό του. Μου ‘δειξε δρόμους και τρόπους άγνωστους σε μας τους λευκούς. Πάντα απλά και ανεπιτήδευτα. Χωρίς ίχνος έπαρσης. Είχα κοντά του μια έντονη αίσθηση μαθητείας και, όταν την εξομολογιόμουνα σ’ αυτόν, κείνος μου ‘λεγε πως τα ωραία πράγματα είναι αμοιβαία.

Μου ‘χει μείνει αξέχαστο τον πρώτο καιρό όταν παρασυρμένος από νεανικό ενθουσιασμό του ‘κανα δύσκολες ερωτήσεις. Εκείνος ατάραχος μου ‘λεγε:

– Δεν ξέρω∙ θα μου πεις εσύ;

Κι όταν μια φορά βαρέθηκα ν’ ακούω το «δεν ξέρω» τον παρακάλεσα επίμονα να μου πει κάτι, εκείνος με λυπήθηκε και μου ‘πε:

– Ε! αφού επιμένεις θα σου πω, αφού ρωτήσω πρώτα την φίλη μου.

Πετάχθηκε όρθιος και στη συνέχεια ξαπλώθηκε στο χώμα και έβαλε το αυτί του πάνω στη γη.

– Τι κάνεις; του λέω.

– Ρωτάω τη γης, μου λέει και, πριν καλά καλά συνέλθω από τη σαστιμάρα μου συνέχισε μισο-δισταχτικά:

– Σαν τον Αλιόσα τον Καραμάζωφ.

Από τότε δεν επέμενα ξανά για απαντήσεις. Μάλλον ζούσα μαζί του την έκπληξη της ατάραχης αστραπής που γεννάει βροχούλα και τρέφει τη γης…

Πάει λίγος καιρός που ο Βλαδίμηρος έφυγε από κοντά μας. Το τέλος του με συγκλόνισε μαζί με την διαθήκη του. Τώρα πια που η αίσθηση της μορφής του αντί να ξεχαστεί παραβγαίνει μπροστά μου συχνά-πυκνά, είπα να καταγράψω στο χαρτί περιστατικά, εικόνες, αναμνήσεις, λόγια και εκφράσεις του, δίνοντας έτσι ένα σκιαγράφημα της παρουσίας του ανάμεσά μας… μπας και ακούσει και το δικό μου τ’ αυτί… την πολύκροτη σιγή της μάνας γης του Βλαδίμηρου κατ’ εμένα Καραμάζωφ…

Γεννήθηκε στον καταυλισμό των Αυτόχθονων Αμερικανών Caughnawaga, έξω από το Montreal, όπου και έζησε μέχρι την κοίμησή του. Το χωριό έχει σήμερα 5.000 Αυτόχθονες. Φτιαγμένο με κυβερνητική δαπάνη, δίπλα στο ποτάμι, στεγάζει το μεγαλύτερο μέρος των Αυτόχθονων Αμερικανών της περιοχής. Οι Αυτόχθονες Αμερικάνοι, ως οι μόνοι αυτόχθονες της Αμερικής μαζί με τους Εσκιμώους, απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια και μεταχείριση, λόγω του ότι παραχώρησαν εκτάσεις από την «μητέρα γη», όπως την αποκαλούν, στους λευκούς αδελφούς τους.

Τα προνόμια αυτά, όπως το να μην χρειάζεσαι διαβατήριο και συγχρόνως να απολαμβάνεις την κρατική μέριμνα, ερμηνεύονται μερικές φορές σαν σκόπιμη προσπάθεια των λευκών να κρατήσουν τους Αυτόχθονες Αμερικάνους αμόρφωτους και τεμπέληδες, πράγμα που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Το ποσοστό των αλκοολικών είναι πολύ υψηλό. Ο αγώνας για επιβίωση, ως ομάδας, είναι η καθημερινή τους μέριμνα, μαζί με την διαιώνιση των παραδόσεών τους, για τις οποίες αισθάνονται ιδιαίτερη περηφάνεια. Διοικούνται με έναν ιδιότυπο τρόπο, που ίσως έχει όμως πολλά να διδάξει στις σύγχρονες «πολιτισμένες» πολιτικές και κοινωνικές μας δομές.

Το ανώτερο όργανο είναι η Ομοσπονδία (Confederation) όλων των Αυτόχθονων Αμερικανικών φυλών. Υπάρχει σεβασμός στους αρχηγούς και τους γέροντες (elders) και γερόντισσες κάθε φυλής από γενιά σε γενιά. Η αγάπη και ο σεβασμός του ενός για τον άλλον αποτελεί το θεμέλιο της Ομοσπονδίας.

Στο χωριό Caughnawaga υπάρχουν βασικά τρεις φυλές Αυτόχθονων Αμερικανών. Η πλειοψηφία όμως είναι Mohawk (Μόχακ). Το χωριό υπάρχει από το 1600 περίπου και αποτελεί το κυριότερο κέντρο της φυλής Mohawk. Παραδοσιακά οι Αυτόχθονες Αμερικάνοι ήταν ψαράδες, κυνηγοί και τεχνίτες ξύλου και δερμάτων. Οι τελευταίες γενιές ασχολούνται περισσότερο με τις σιδηροκατασκευές και τις οικοδομές.

«Το χωριό μας», μου λέει ο Βλαδίμηρος, «μαζί με αρκετούς άλλους Αυτόχθονες Αμερικανικούς καταυλισμούς, μεταστράφηκε τον 18ο αιώνα σ’ ένα μεγάλο βαθμό σε ρωμαιοκαθολικό προτεκτοράτο. Στην πραγματικότητα οι καθολικοί μισσιονάριοι επεδίωξαν πάση θυσία την ομαδική μεταστροφή δια της βίας. Όχι με αγάπη αλλά με την θηλειά στο λαιμό. Καταπάτησαν παραδόσεις αιώνων και χρησιμοποίησαν άλλες σαν εφαλτήρια για τα δικά τους σχέδια. Εγώ μέχρι τα 32 μου ακολούθησα την πεπατημένη οδό. Όπως έλεγε η μάνα μου – που ‘ταν η γερόντισσα αρχηγός της φυλής: «Τη μέρα ρωμαιοκαθολικός για τα μάτια του κόσμου και το βράδυ Mohawk για τα μάτια της ψυχής». Τότε όμως στα 32 μου δεν άντεξα τον στενό κλοιό, την θηλειά που φορούσα, και επαναστάτησα με τον δικό μου τρόπο… Έψαξα για χρόνια στις ρίζες μας, έμαθα όλες τις γλώσσες μας, σπούδασα στα πανεπιστήμια των λευκών – που για Αυτόχθονα Αμερικάνο της γενιάς μου ήταν το πιο ασυνήθιστο. Με είχαν για χρόνια περιοδεύοντα λέκτορα συγκριτικής γλωσσολογίας. Πολλές φορές ανέντιμα έπαιρνα την θέση παλιάτσου στα ακαδημαϊκά τους παιχνίδια, μια και γι’ αυτούς ήμουν πουλί σπάνιο, εξωτικό, με άλλα φτερά. Σύγκρινα τις δικές μας λέξεις με τις δικές τους τις γαλλικές και αγγλικές, τα χούγια τα δικά μας με τα δικά τους. Ήταν φορές που ένιωθα πως με κοιτούσαν σαν αρχαιολόγοι που ψαχούλευαν απολιθώματα… Για μένα όμως και μόνο η συνάντηση αυτή, η πολιτισμική, άσχετα με την ανταπόκριση είχε χαρά και λύπη μαζί. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Η μάνα μου – ο στύλος του χωριού – ήταν για μένα πηγή σοφίας και πόνου μεγάλου. Ήταν ο … Mohawk Ζωσιμάς μου…»

(Πήρε βαθιά ανάσα και συνέχισε…)

«Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι», όπως λέμε στη γλώσσα μας. Κάποτε όμως το δίχτυ της με έπιασε και από τότε πορεύομαι πολύ διακριτικά, κουβαλώντας ένα βαρύ σταυρό. Η αφορμή για μένα ήρθε από την γλωσσολογία. Πάντα ήταν ο τομέας που με εντυπωσίαζε. Παίρνοντας μαθήματα γλωσσολογίας, συγκινήθηκα κάποτε διαβάζοντας τους βίους των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, που ονομάζονται Απόστολοι των Σλαύων. Μου προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κυριλλικό αλφάβητο και η μετέπειτα σλαβονική γλώσσα. Ρώτησα τον καθηγητή μου αν μπορούσα να ακούσω κάπου να μιλάνε σλαβονικά. Μου είπε να επισκεφτώ μία από τις ρωσικές εκκλησίες .Τηλεφώνησα στη μια και απάντησε ο αυτόματος τηλεφωνητής. Τηλεφώνησα στην άλλη και μια συμπαθητική φωνή μου είπε πως κάνουν εσπερινό στις 7 το βράδυ και Λειτουργία την Κυριακή στις 10 π.μ. Ρώτησα αν μπορώ να πάω. Μου απάντησε βεβαίως. Του είπα πως δεν είμαι Ρώσος ούτε Ορθόδοξος. Μου αποκρίθηκε πως η Ορθόδοξη Λειτουργία δεν είναι μόνο για τους Ρώσους ούτε μόνο για τους Ορθοδόξους, αλλά για όλο τον κόσμο. Πήρα λοιπόν το θάρρος να πάω ένα Σάββατο για ν’ ακούσω σλαβονικά και να γνωρίσω τον παπά, που μου μίλησε τόσο όμορφα. Ήταν ένας ιερομόναχος από το Μαυροβούνι. Το όνομά του π. Αντώνιος… Τώρα σχωρέθηκε κι αυτός… Λοιπόν το πρώτο Σάββατο που παρακολούθησα τον ορθόδοξο εσπερινό στο μητροπολιτικό ναό των αγίων Πέτρου και Παύλου έζησα κάτι το πρωτόγνωρο. Βλέποντας τις εικόνες, ακούγοντας τις μελωδίες, βλέποντας τις μετάνοιες και τα προσκυνήματα, μυρίζοντας το θυμίαμα, ήταν σαν να βρήκα το ‘’κρυφό μονοπάτι’’»…

«Δεν θα το πιστέψεις, αλλά, από τότε κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκω παραλληλισμούς ανάμεσα στην παράδοση των Αυτόχθονων Αμερικανών και στην Ορθόδοξη παράδοση. Κάπου μέσα μου αυτή μου η ανακάλυψη ολοκλήρωνε το Αυτόχθονο (Native) ήθος μου και κάπου το συμπλήρωνε. Τον πρώτο καιρό πετούσα στα σύννεφα. Στην πρώτη μου λειτουργία ρώτησα αν μπορώ να μείνω μετά από τις ευχές των κατηχουμένων… Μου ‘παν: κάθησε. Κάθησα κι εγώ σαν Mohawk σκύλος! Από τότε πήγαινα συχνά. Στην αρχή τις Κυριακές, μετά και τα Σάββατα, αργότερα και τις καθημερινές, όταν είχε μεγάλες γιορτές. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι ένα βράδυ είχανε εξομολόγηση μετά τον εσπερινό. Ήτανε Σαρακοστή. Στο τέλος ζητούσαν συγχώρεση όλοι από τον παπά. Εκείνος τους έβαζε το πετραχήλι και τους σταύρωνε. Πήγα και γω στην ουρά. Μου ‘παν:

– Δεν μπορείς, δεν είσαι Ορθόδοξος. Αυτό είναι μυστήριο.

– Μα μυστήριο είναι όλη μας η ζωή, είπα.

Ξανασκέφτομαι και τους ρωτάω:

– Λοιπόν, και πως μπορώ να γίνω;

– Να μιλήσεις του παπά, μου λένε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και θέλησα να γίνω Ορθόδοξος. Την ημέρα που θα γινόμουνα είχε χιονοθύελλα και δεν μπορούσα να βγω από το χωριό. Αναβλήθηκε για την γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Έτσι κι έγινε… Με ονόμασαν Βλαδίμηρο.

Πολύ πιο ύστερα που ξανασκεφτόμουν την είσοδο στην Ορθόδοξη εκκλησία, ανέσυρα από τις μνήμες μου μια μορφή επιβλητική ενός Σέρβου ιερέα, που όταν ήμουν μικρός είχε επισκεφτεί το χωριό μας. Μου ‘χε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η μορφή και ο τρόπος του. Η μάνα μου θυμάμαι είχε πει:

– Να και ένας που δεν κάνει προπαγάνδα για την αλήθεια του…»

Πέρασε καιρός και αποφάσισα και πάλι να τον επισκεφτώ. Αυτή την φορά πήγα μαζί μου δύο φίλους μ’ ένα μικρό αυτοκινητάκι και εφοδιασμένοι με κασετόφωνα και μικρόφωνα κινήσαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό για το χωριό του, το Caughnawaga. Μας σύστησε να ανταμώσουμε στο ραδιοφωνικό σταθμό των Αυτόχθονων Αμερικανών, μια και αυτός για αρκετά χρόνια εκτελούσα χρέη ραδιοσχολιαστή και μας υποσχέθηκε βόλτες και κουβέντες στα δικά τους λημέρια…

Τον βρήκαμε πράγματι στο ραδιοφωνικό σταθμό του χωριού, με τα ακουστικά στα αυτιά, να διαβάζει σε μία-μία τις Αυτόχθονες Αμερικάνικες γλώσσες την πρωινή προσευχή. Μετά στα γαλλικά και τα αγγλικά. Βέβαια οι ακροατές του… δεν έβλεπαν το δικό του σταυροκόπημα.

Τον περιμέναμε με ευλάβεια να τελειώσει… Έβγαλε τα ακουστικά και ήλθε κοντά μας. Ήτανε ομιλητικότερος από άλλες φορές και μάλλον ευδιάθετος…

– Τι θέλετε να σας πω; Ρώτησε καλόκαρδα. Σάματις τι να θέλατε εσείς να μάθετε από μένα;

– Πες μας ό,τι θες, του αποκρίνεται ο Γρηγόρης. Να, ας πούμε για τον λαό σου, τις γιορτές σας, την αποστολή σου…

– Πας πολύ γρήγορα, απάντησε. Ένα – ένα.

– Λοιπόν, ο λαός μου…

Του πήρε καιρό να απαντήσει. Καθόταν σε μια πολυθρόνα και διαπίστωσε πως δεν τον βόλευε… Την παράτησε και κάθησε στο χαγιάτι… να ‘ρθει στο επίπεδό μας…

«Ο λαός μου είναι απλός όπως και το φαΐ του. Ο αρχηγός της φυλής είναι άνδρας, μα τον διαλέγει το συμβούλιο των γυναικών-γεροντισσών της φυλής. Οι τελετές μας όλες οι ομαδικές γίνονται στο ‘’μακρύ σπίτι’’ (long house). Αυτό έχει δύο πόρτες. Από την ανατολική μπαίνουν οι άνδρες, από την δυτική οι γυναίκες. Η κατασκευή του είναι πολύ απλή, όπως άλλωστε και οι περισσότερες τελετές μας. Στους γάμους αναπόσπαστο στοιχείο της τελετής είναι η ευλογία των γερόντων. Στις κηδείες για τις γυναίκες και τους άνδρες όταν τους μεταφέρουν στο μακρύ σπίτι μπαίνουν από την δική τους ο καθένας πόρτα, αλλά πάντα το κεφάλι του νεκρού κοιτάζει προς την ανατολή. Μετά εννιά μέρες έχουμε φαγητό (μακαριά) χωρίς όμως αλάτι…»

Και ξαφνικά πετάχθηκε ορθός, γιατί ο δίσκος που ‘χε βάλει να παίζει για το σταθμό είχε κολλήσει. Έβαλε κάτι άλλο, έκανε μια ανακοίνωση και ξαναγύρισε κοντά μας…

«Τι λέγαμε… Α! Για τις τελετές. Θα σας δείξω πριν βραδυάσει το μακρύ σπίτι… Τώρα για τις γιορτές μας. Όλος ο χρόνος είναι γιορτή… (ξεκαρδίστηκε στα γέλια). Έχουμε το μεσοχείμωνα (4 μέρες γιορτή), την γιορτή του χιονιού, της πρωτανθιάς, του πρώτου καρπού – που ‘ναι το βάτο, τη γιορτή της άφθονης καρπιάς (των ευχαριστιών), την γιορτή του αλωνιού (4 μέρες), την γιορτή του περισσεύματος, της βροχής και του σποριά, και ο κύκλος ξαναρχίζει. Κάτι σαν εκκλησιαστικό ημερολόγιο της γης μας της ιερής…»

Πήρε πάλι βαθιά ανάσα και συνέχισε:

«Δεν λέμε πολλά, ούτε τρώμε πολύ, δεν θυμώνουμε πολύ, αγαπούμε αυτό που μας δόθηκε και συνέχεια ευχαριστούμε για τον καρπό…»

– Έχεις μήπως ταμπάκο; με ρώτησε.

– Όχι, του λέω.

– Εμείς, ξέρεις, το ταμπάκο το μασάμε, το τρώμε δηλαδή, δεν το καπνίζουμε. Όταν το καπνίσεις γίνεται αέρας, όταν το τρως γίνεσαι ένα μαζί του και ευλογάς τη γη που στο ‘δωσε. Τι άλλο με ρώτησες; Α, ναι! Για την αποστολή μου…

«Τι να σας πω. Ο λαός μου βαρέθηκε τους ιεραποστόλους. Έρχονταν χρόνια τώρα μάλλον για να πάρουν παρά να δώσουν… Δεν σκύβανε να δουν τι είχαμε εμείς. Φέρναν τον οδοστρωτήρα, γκρέμιζαν και μετά άρχιζαν την.. ευαγγελική σπορά.

Εκείνος όμως ο Σέρβος ήταν αλλιώτικος. Έδωσε με την παρουσία του… δεν πήρε τίποτα από μας, εκτός από ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μας. Αυτό είναι που αγάπησα όταν διάβασα αργότερα για τον άγιο Γερμανό της Αλάσκας και την ιστορία των Ορθόδοξων ιεραποστολών μεταξύ των Εσκιμώων… είναι αναπόφευκτο να κάνει το μυαλό μου συγκρίσεις… όσο κι αν προσπαθεί…

Θυμάμαι τον Ιησουίτη που μου ‘πε κατάμουτρα πως είχε εντολή να μου διδάξει πνευματικότητα. Όταν έφυγε από το σπίτι μας η μάνα μου έφτυσε τον κόρφο της, λέγοντας πως: ‘’εμείς, παιδί μου, είμαστε λαός πνευματικός, ενώ αυτός, και ο Χριστός του να ‘ρχόταν θα τον κάθιζε στο σκαμνί να τον διδάξει…’’».

– Υπάρχουν κι άλλοι Ορθόδοξοι μέσα στους Αυτόχθονες Αμερικάνους; Ρώτησε ξανά ο Γρηγόρης.

- Γνώρισα έναν Εσκιμώο Ορθόδοξο στο Plattsburg και έναν ακόμα Mis Mac πανύψηλο. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που εγώ δεν ξέρω. Στο Αυτόχθονο Αμερικάνικο όμως νοσοκομείο έχουμε ένα ζευγάρι γιατρούς Σέρβους, τους Moscovitch. Χρυσοί άνθρωποι∙ αγαπάνε τον κόσμο μας ιδιαίτερα και τον βοηθάνε».

Η Lesley τον κοίταξα κατάματα.

– Πες μας, αν θέλεις, για αυτήν την ιστορία με τις Mohawk μάσκες. Το έγραψαν όλες οι εφημερίδες και αναφερόταν σ’ όλες το όνομά σου. Τι συνέβη ακριβώς; [υπ: Για την πληροφόρηση του αναγνώστη περιληπτικά αναφέρω τα συμβάντα. Η Καναδική κυβέρνηση αποφάσισε σ’ ένα καινούργιο μουσείο που άνοιξε στον Δυτικό Καναδά, στην πόλη του Calgary, να εκθέσει μαζί με άλλα εκθέματα και μια σειρά από Mohawk προσωπεία – μάσκες, τα οποία δανείστηκε «ανορθόδοξα» από κάποιο «μακρύ σπίτι» σαν αντικείμενα λαϊκής τέχνης… Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των Mohawks και ανέθεσαν στον Βλαδίμηρο να κάνει επί τόπου έρευνα, να επισκεφτεί με κυβερνητική δαπάνη την έκθεση και να δώσει την γνώμη του στον λαό του και στην κυβέρνηση…].

Ο Βλαδίμηρος κάθισε σταυροπόδι και αφού πήρε κάποιο χρόνο να σκέφτεται, απάντησε:

«Για μας οι μάσκες αυτές είναι ιερές. Τις φυλάμε πάντα στο σκοτάδι και τις προφυλάσσουμε με μεταξωτά υφάσματα. Είναι το… άγιος μας πρόσωπο που ψάχνουμε. Το βρίσκουμε στη σιωπή, στα σκοτεινά, όπου βρίσκουμε και το φως της ψυχής μας. Η ψυχής μας δεν εκτίθεται ούτε σε εκθέσεις ούτε σε φωτά τεχνητά… Αυτοί που έφτιαξαν την έκθεση έχασαν την έννοια του ιερού, γι’ αυτό αγωνίζονται ‘’με το γάντι’’ να την εξαφανίσουν και απ΄ την ψυχήν μας… Εμείς αγαπάμε την γη, γιατί ξέρει να σιωπά και να δίνει καρπό. Μάθαμε ταπεινά να την αγαπάμε, να την τιμάμε. Είναι σαν την Παναγιά την Ορθόδοξη… μια και σας αρέσουν οι παραλληλισμοί… Είπα πολλά όμως. Για να σηκωθείτε τώρα να σας δείξω το χωριό μου…»

Μπαίνοντας στ’ αυτοκινητάκι κάθησα στη θέση του οδηγού. Ο Βλαδίμηρος συνοδηγός άρχισε την ξενάγηση:

«Εδώ βλέπετε στο κέντρο του χωριού την εκκλησιά την καθολική . Είναι αφιερωμένη στην αγία Kateri Tekakwitha, μια Mohawk Αυτόχθονη Αμερικάνα, που ο Πάπας ανακήρυξε αγία. Έχουμε στην εκκλησία αυτή τα οστά της, που κάνουν θαύματα. Εδώ είναι προσκύνημα λαϊκό. Η ζωή της είναι όμορφη σαν παραμύθι… Για μένα ήταν σαλή δια Χριστόν… Ήταν σαλή με χάρη… Έκαμνε τούμπες στο χιόνι για τον εξαγνισμό της καρδιάς της… Οι χωριανοί μου – όσοι γίνουν καθολικοί – δεν πολυαγαπάνε την καθολική προπαγάνδα, αλλά ευλαβούνται την δικιά τους αγία, που η πίεσή τους στο Βατικανό επέφερε την αναγνώρισή της… Δίπλα στην εκκλησιά έχουμε ένα μικρό μουσείο. Εκεί μπορεί να βρει κανείς τον χάρτη της ομοσπονδίας που περιγράφει αναλυτικά όλες τις Αυτόχθονες Αμερικάνικες φυλές, τα σύμβολα, τους αριθμούς, τους τόπους απ’ όπου ιστορικά προήλθαν, την ιστορική τους πορεία, τις γλώσσες τους… Γίνανε όλα αυτά κομμάτι του… μουσείου… – Προχώρα τώρα προς τα δω, δεξιά… Ετούτο είναι το Πολιτιστικό μας κέντρο. Από πάνω ο ραδιοφωνικός σταθμός όπου με συναντήσατε… Εκεί κάνω τις εκπομπές… Τώρα στο Τριώδιο και μετά στη Σαρακοστή βάζω πολλή δυτική πνευματική μουσική και λίγο-λίγο ορθόδοξες σπόντες, για να μην προκαλέσω. Αυτόχθονη Αμερικάνικη πνευματική μουσική δεν επιτρέπεται στο σταθμό, είναι μόνο για το «μακρύ σπίτι». Το πολιτιστικό κέντρο επιδοτείται από το κράτος των λευκών. Οι δυνάμεις οι απ’ έξω, «οι πολιτισμένες», θέλουν στα χαρτιά να μας βοηθήσουν, στην πραγματικότητα όμως θέλουν να μας πνίξουν, να μας ξεφτελίσουν, να μας εξουθενώσουν, όχι τόσο εμάς, όσο την ψυχή μας και αυτό που κουβαλάμε. Να μας κάνουν μάσκες για μουσεία, κλόουν στις γιορτές, έρευνα αρχαιολογίας… Δεν μυρίζονται, μα ούτε υποπτεύονται τι… καπνό φουμάρουμε.»

Ξέσπασε στα γέλια. Κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι… Συνέχισα με τις υποδείξεις του για αριστερά, δεξιά, ίσια, στρίψε κ.λ.π. Ώσπου σε μια στροφή φάνηκε μπροστά μας ένα μοντέρνο μα πολύ ιδιόρρυθμο κτίσμα…

«Αυτό είναι το σχολείο μας. Δημοτικό και Γυμνάσιο. Το πρόγραμμά του είναι καλό, μ’ αρέσει. Είναι πραγματικά Αυτόχθονο Αμερικάνικο. Εκτός από τα κλασικά της ‘’λευκής’’ παιδείας, έχουμε πολλά μαθήματα άγνωστα μάλλον στους λευκούς. Δεν τα λέμε έθιμα ή κουλτούρα, αλλά αυτόχθονους (Native) τρόπους, Native δρόμους (τα ακούσματα της γης), Native χορούς, Native τραγούδια και κραυγές (σαν αρχαίο δράμα), Native νόμο και άλλα. Η γης γύρω από το σχολείο είναι ιερή. Έχουμε και μια αίθουσα σκοτεινή, όχι για φωτογραφίες, μα… για το φτιάξιμο της… μέσα μας μάσκας.»

– Τώρα πήγαινε ίσια, ανατολικά. Προχώρα αρκετά μέχρις ότου βγεις στην ευθεία. Δύο – τρία χιλιόμετρα…

«Εδώ είναι το Νοσοκομείο μας. Καινούργιο κτίσμα και καινούργια ιδέα για μας. Νομίζω ωφέλιμη. Φτιάχτηκε μόλις το 1985. Μέχρι τότε είχαμε δικούς μας γιατρούς ή καταφεύγαμε στα νοσοκομεία των λευκών. Όμως… είναι δύσκολα. Το περισσότερο προσωπικό άμαθοι στα δικά μας, δύσκολα να περιποιηθούν τους γέρους μας. Πρέπει να μπουν στο πετσί μας… Πολλοί προσπαθούν. Φαίνονται άλλωστε αυτοί που αγαπάνε και διακρίνονται από τους κλασικούς επαγγελματίες…»

Ο Βλαδίμηρος Natawe ήταν αρχηγός της φυλής του, ο πνευματικός τους αρχηγός. Ήταν αυτός που διαβάζει τις κηδείες και τους γάμους τους, κάτι σαν ιερέας τους. Το βράδυ κάθονταν σταυροπόδι στο «μακρύ σπίτι» άκουε τα προβλήματα των δικών του, τις διαφορές τους, που τις επέλυε δίνοντας συμβουλές. Έπαιζε ένα ρόλο δικαστή, που ‘ναι μία από τις πιο ισχυρές τους παραδόσεις. Ήταν ποιητής και μεταφραστής, μαζί και φιλόσοφος. Ήξερε τα προβλήματά τους καλύτερα από κάθε άλλον, ήξερε και τους αυστηρούς νόμους που διέπουν τις φυλές τους. Όποιος αρνηθεί τις πατροπαράδοτες αρχές τους και γίνει χριστιανός, του επιτρέπεται να μένει στο χωριό, αλλά δεν μπορεί να ‘χει κανένα αξίωμα. Φεύγει από το συμβούλιο των σοφών, των γερόντων, «χάνει την μοίρα του» όπως λένε οι ίδιοι, με τον δικό τους τρόπο αποκληρώνεται. Όλα αυτά δεν έχουν και πολλή σημασία ίσως για κάποιον απλό Αυτόχθονα Αμερικάνο, αλλά για τον αρχηγό…

Κανείς μέσα στο χωριό, μέχρι την κοίμησή του, δεν έμαθε πως ο αρχηγός τους ήταν Ορθόδοξος. Και ο Βλαδίμηρος – που γι’ αυτούς ήταν ο Frank – έζησε και δούλεψε μ’ αυτούς, γι’ αυτούς, με το μόνιμο φόβο μήπως το μάθουν. Έπρεπε πάντα να’ ναι μετρημένος, προσεκτικός, ευέλικτος, αλλιώς θα γκρεμιζόταν μέσα τους. Ήταν για χρόνια υπεύθυνος του ραδιοφωνικού σταθμού και δούλευε στο πολιτιστικό τους Κέντρο. Θεωρούνταν αυθεντία στα θέματα παραδόσεων και συγκινούνταν αφάνταστα όταν εύρισκε «τους παραλληλισμούς», όπως έλεγε, με την Ορθόδοξη παράδοση. Μοιράστηκε μαζί μας πολλές από τις εμπειρίες του, επειδή δεν μπορούσε να τις μοιραστεί με τον λαό του. Μεγάλος σταυρός…

Όταν τα σαββατοκύριακα τον έβλεπα να βγαίνει από το ιερό της μικρής Ορθόδοξης εκκλησίτσας του Sign of the Theotokos – που λειτουργούσε στα αγγλικά και τα γαλλικά – ντυμένος παπαδοπαίδι και κρατώντας την λαμπάδα μπροστά σε παπάδες και δεσποτάδες, αναλογιόμουν τι καρδιά κουβάλαγε αυτός ο γερόλυκος Mohawk, που επέμενε να λέγει: «Ο Θεός ξέρει». Και δος του και έκανε στρωτές μετάνοιες, για να του δίνει ο Θεός φώτιση να κατευθύνει τον λαό του μέσα από τις φουρτούνες και τις συμπληγάδες και να τον δυναμώνει να κρατήσει στους ώμους του μέχρι το τέλος το βαρύ φορτίο που του ‘δωσε.

Πέρασαν χρόνια. Κάθε φίλος που μας επισκεφτόταν στο Montreal έπρεπε να κάνει το απαραίτητο ταξίδι – επίσκεψη στο χωριό των Mohawks και να γνωρίσει τον Βλαδίμηρο. Πολλοί κατά καιρούς μου είπαν πως κατέγραψαν τις εμπειρίες τους.

Ένα πρωί παίρνω ένα τηλεφώνημα στο Montreal πως ο Βλαδίμηρος πέθανε έξω από το χωριό του. Το ερώτημα τέθηκε στο μυαλό μου ποιος θα τον θάψει, τι θα γίνει μ’ αυτόν; Είχε όμως αφήσει ρητή γραπτή εντολή να γίνουν όλες οι τελετές κατά το τυπικό των Mohawk στο «μακρύ σπίτι» και να τον διαβάσει κάποιος Ορθόδοξος παπάς. Βέβαια οι Mohawks δεν ήξεραν τι εννοεί με το «Ορθόδοξος παπάς», αλλά είχε αφήσει και κάποια τηλέφωνα.

Πράγματι τηλεφώνησαν και ένας Ορθόδοξος παπάς πήγε και του διάβασε την νεκρώσιμη ακολουθία πριν το πάνε στο «μακρύ σπίτι».

Δεν είχα δυστυχώς την ευκαιρία να παρακολουθήσω την τελετή που έγινε στο «μακρύ σπίτι», αλλά μου την μετέφερε κάποιος κοινός μας φίλος που παραβρέθηκε.

Δύο μέρες μετά την κηδεία, ο ίδιος ο φίλος μου, ο Μάικλ, μου έφερε τις ειδήσεις και ένα πακέτο. Μου ‘πε πως παρακολούθησε όλη την τελετή. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Όταν πάνε στο «μακρύ σπίτι», οι Mohawks βάζουν τις φορεσιές τους ανάλογα με την θέση που έχουν στο χωριό. Η ιεροτελεστία, που γίνεται βέβαια στις γλώσσες τους, είχε μια περίεργη δομή, σαν παλιό βυζαντινό τυπικό. Στο τέλος διαβάστηκε η διαθήκη του αρχηγού της φυλής μπροστά σ’ όλο τον κόσμο. Στην διαθήκη του ανέφερε που δίνει κάθε πράγμα. Ο Βλαδίμηρος ήταν 75 ετών του πολύ∙ είχε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Σ’ όλα τα μέλη της οικογένειας άφησε και κάτι. Κάποτε ο Mohawk που διάβαζε τη διαθήκη δυσκολεύτηκε να διαβάσει ένα όνομα – μη Mohawk – και αφού στραβομουτσούνιασε, φόρεσε τα γυαλιά του και πρόφερε σχεδόν στραβά το όνομα «Γιάννης Χατζηνικολάου». Ο φίλος μου ο Μάικλ σήκωσε το χέρι του και του έδωσαν το πακέτο που μου έφερε.

Όταν το άνοιξα, είδα τι ήταν: ένα μικρό βιβλίο, Η Θεία Λειτουργία, στα ελληνικά και τα αγγλικά, που του ‘χα χαρίσει πριν πολλά χρόνια. Στην πρώτη σελίδα έλεγε: «To Yianni», δηλαδή «στον Γιάννη», και από κάτω στα ελληνικά: «Καλή αντάμωση – Vladimir Natawe». Θεώρησα πως ήταν πολύ καλή χειρονομία εκ μέρους του, μάλιστα το είχε προγράψει πριν φύγει, ίσως προέβλεπε ότι θα πεθάνει. Είχε γράψει στα ελληνικά «καλή αντάμωση». Βέβαια η έκπληξη δεν έμεινε εκεί, αλλά συνεχίστηκε. Όταν φυλλομέτρησα το βιβλίο, έμεινα πράγματι με το στόμα ανοιχτό. Είχε μεταφράσει πάνω από το αγγλικό κείμενο την λειτουργία στην γλώσσα των Mohawk.

Βέβαια εγώ δεν διαβάζω Mohawk, αλλά την κρατάω σαν κειμήλιο, αυτήν την λειτουργία του Βλαδίμηρου στα Mohawk, που είναι ακριβώς η μετάφραση της λειτουργίας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Αν μ’ αξιώσει ο Θεός ίσως κάποτε να την εκδώσω.

Είναι κάτι τέτοιες σύγχρονες ιστορίες που μοιάζουν σαν παραμύθι, επειδή ψεύτικη είναι κι η ζωή μας. Κι όμως είναι γεμάτες φως ανέσπερο, σύγχρονες μαρτυρίες μιας ευλογημένης «σαλότητας» που ζυμώνει το φύραμα όλο από το ερημοκκλήσι του αιγαιοπελαγίτικου βράχου μέχρι τους Αυτόχθονες καταυλισμούς του Καναδά. Καλή αντάμωση, Βλαδίμηρε… Καραμάζωφ…

Από: Δρ. Ιωάννη Χατζηνικολάου, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο McGill του Montreal, Καναδάς, “Το πέρασμα ενός Αυτόχθονου Αμερικανού Mohawk”, στο: περιοδικό Σύναξις

NNN

Η Ορθοδοξία στην Αμερική - Greek Flowers of Orthodoxy 9

Η Ορθοδοξία στην Αμερική - Greek Flowers of Orthodoxy 9

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Total Pageviews

Welcome...! - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com